Persconferentie number %$@& impact coronamaatregelen op kids, tieners en studenten & het vinden van nieuwe doelen

Vanavond volgen nieuwe coronamaatregelen die o.a. jongeren en studenten dienen te stimuleren zich meer aan de coronamaatregelen te houden

Lees hier 2 artikelen waarom afstand houden zo moeilijk is voor deze doelgroep en mooie voorbeelden hoe jongeren anderen juist zijn gaan helpen in deze coronatijden.

Ik herken beide aspecten bij jongeren/studenten die ik dagelijks ontmoet of heb begeleid

Laten we samen meer optrekken en elkaar ondersteunen: we hebben elkaar juist nu nodig

Artikel 1

Waarom het voor studenten zo moeilijk is afstand te houden

Radboud Recharge Stan van Pelt & Floor Tobes 17 september 2020

Jongeren verspreiden het coronavirus meer dan elke andere leeftijdsgroep. Toch is het te makkelijk om ze met een opgeheven vinger terecht te wijzen, zegt hoogleraar risicogedrag Roy Otten. Door hun levensfase hebben ze het zwaarder dan anderen, zeggen studenten ook zelf. ‘Ik vind dat we het al heel goed doen.’

Studenten, en jongeren in het algemeen, lijken de kop van Jut in de huidige fase van de coronacrisis. In geen enkele anderen leeftijdsgroep is het aantal besmettingen zo hoog. Vorige week lieten 820 mensen tussen de 20 en 25 jaar zich testen bij de Nijmeegse GGD, twee keer zoveel als een week eerder. Tenminste dertig studenten zijn positief getest, meldde de universiteit, meer dan tweehonderd zitten in quarantaine.

Studentencafés blijken hotspots voor verspreiding van het virus in Nijmegen. Drie zijn er inmiddels gesloten (van Rijn, TweeKeerBellen en het Bascafé), mogelijk worden dat er meer, dreigde de burgemeester Hubert Bruls,op een persconferentie.

Jongeren zijn egoïstisch en onverantwoordelijk, is een veelgehoorde klacht in de (sociale) media. Maar is dat wel zo? En kun je ze dat verwijten, aangezien cafébezoek gewoon is toegestaan onder de huidige regels?

Risicogedrag

Het is veel te kort door de bocht om jongeren de zwartepiet zomaar toe te spelen, vindt Roy Otten, bijzonder hoogleraar kwetsbare jeugdigen en risicogedrag. ‘Natuurlijk moeten studenten zich ook aan de coronamaatregelen houden’, zegt de gedragspsycholoog, ‘maar social distancing is voor hen waarschijnlijk nog lastiger dan voor andere leeftijdsgroepen.’

Dat heeft onder meer te maken met de levensfase waarin ze zitten. ‘Als je gaat studeren is dat vaak het eerste echte moment van onafhankelijke ontwikkeling, los van je ouders. Opeens mag en kun je zelf bepalen hoe je je leven inricht. Meer dan daarvoor ben je je bewust van jezelf en de keuzes die je maakt. Je identiteit ontwikkelt zich verder en die ontleen je aan het feit dat je studeert, aan waar je leeft, en natuurlijk ook aan je vrienden. Nieuwe vriendschappen worden aangegaan en geïntensiveerd. Niet voor niets maken mensen tijdens hun studie vaak vrienden voor het leven.’

Gebrek aan inlevingsvermogen

Otten, die ook hoofd onderzoek is bij zorginstelling Pluryn, vindt dat het anderen soms ontbreekt aan inlevingsvermogen. ‘De coronamaatregelen raken jongeren bovengemiddeld in hun identiteitsontwikkeling. Wij hebben die stappen al achter de rug: onze vriendschappen zijn al gevormd en onze sociale contacten worden minder geraakt als we thuis zitten.’

Logisch dat studenten zo sterk de neiging hebben elkaar op te blijven zoeken, wil de hoogleraar maar zeggen, en als er alcohol in het spel is, is het helemaal moeilijk om de afstandsregels in acht te houden. ‘Hoe meer je drinkt, hoe lastiger het is om je aan regels te houden. Dat geldt zeker voor jongeren, want hun impulscontrole is nog in ontwikkeling. Pas rond je 22ste of 23ste is deze voltooid. Hierdoor is het voor hen extra lastig om zich aan alle afstandsregels te blijven houden. Het belonende aspect is gewoon te groot.’

Sowieso zijn jongeren meer gevoelig voor beloning dan voor straf, vervolgt Otten, en daar zit misschien ook de oplossing om ze ‘in het gareel’ te krijgen. Bijvoorbeeld, zegt hij, door als overheid of universiteit te laten merken dat je je bewust bent dat er veel van studenten gevraagd wordt, en dat je probeert ze zo veel mogelijk te ondersteunen.

Ook kan het helpen om – naast het benadrukken van de eigen verantwoordelijkheid (‘denk aan je opa of oma!’) – de omgeving zo aan te passen dat studenten sneller gewenst gedrag vertonen. ‘Het vervroegen van sluitingstijden zoals nu gebeurt is daar een goed voorbeeld van. Uit onderzoek weten we dat studenten steeds meer drinken naarmate de avond langer duurt. Dat voorkom je dan deels.’

Ei van Columbus

Maar ook dit is niet het Ei van Columbus, waarschuwt Otten, net zomin het sluiten van alle cafés dat zou zijn. ‘Dan vinden jongeren weer andere plekken. Kijk ook eens naar ideeën die ze zelf opperen, zou ik zeggen. Jongeren worden nauwelijks betrokken bij de maatregelen, terwijl ze met creatieve en slimme oplossingen zouden kunnen komen. Als ze mee mogen denken, zullen ze ook meer bereid zijn zich vervolgens aan de opgelegde maatregelen te houden.’

Tekst: Stan van Pelt en Floor Toebes. Dit artikel verscheen eerder in uitgebreidere vorm op Voxweb

Artikel 2

Hoe tieners betekenis geven aan de pandemie
Deze vijf adolescenten vinden het doel om anderen te helpen.

GOOD SCIENCE CENTER MICHAEL T. WARREN | 16 SEPTEMBER 2020

Veel mensen in de media en de overheid hebben een weinig inspirerend portret geschilderd van adolescenten die geconfronteerd worden met COVID-19. Jongeren, zo wordt ons verteld, verspreiden het virus zonder onderscheid door zich niet aan de volksgezondheidsrichtlijnen te houden, of lopen het risico op onderdrukte sociale en emotionele groei vanwege restrictieve richtlijnen voor sociale afstand die belangrijke taken van de ontwikkeling van adolescenten belemmeren, zoals het ontwikkelen van een helder en samenhangend zelfgevoel.


Pathologiserende adolescentie in het Westen komt voort uit diepere historische wortels. G. Stanley Hall, die zijn wetenschappelijke studie in 1904 inleidde, karakteriseerde de adolescentie als een periode van onvermijdelijke "storm en stress", een tijd van onrust waarin jonge mensen overgaan van een onmenselijke kindertijd naar een beschaafde volwassenheid. Vijftig jaar later merkte Anna Freud op dat "normaal zijn in de adolescentie abnormaal is" en adviseerde ze ouders dat als hun tiener het goed deed, ze voor behandeling moesten worden binnengebracht. Deze historische afbeeldingen van de adolescentie zijn vandaag de dag de overhand, ondanks overvloedig empirisch bewijs dat een positiever verslag van de jeugd ondersteunt.

Mediavoorstellingen van adolescentie bepalen hoe de samenleving naar jongeren kijkt en, zoals wetenschappers op het gebied van positieve jeugdontwikkeling opmerken, of ze worden gezien als risico's die moeten worden beheerd of als middelen die moeten worden ontwikkeld. Mijn eigen onderzoek naar mindfulness en deugdzaamheid bij adolescenten inspireerde me om meer te leren over hoe het met adolescenten gaat tijdens de pandemie. Ik interviewde vijf adolescenten - Aislyn, Connor, Devyn, Lucas en Zoya - die hun gemeenschap op creatieve manieren dienen tijdens de COVID-19-crisis. Hier zijn hun verhalen - en wat voor soort leiderschap volgens hen onze samenleving nodig heeft.

Hoe empathie activisme voedt
Zoya Sethi is een negende klasser uit Delhi, India. Zij en vier van haar vrienden merkten op dat na de sluiting van industrieën in de steden miljoenen kilometers te voet terug naar hun dorpen migreerden, en dat vrouwen geen toegang hadden tot hygiënepads voor vrouwen. Als reactie daarop begonnen ze een campagne via Instagram (@we_standwithher):

We maken kits. Elke set bestaat uit twee stoffen servetten, die herbruikbaar, recyclebaar en biologisch afbreekbaar zijn. Deze kussens zijn gemaakt door vrouwen uit 17 gezinnen van wie de echtgenoten tijdens de lockdown hun baan waren kwijtgeraakt. Dus het hielp zowel hen als de vrouwen aan wie we de pads gaven. Vervolgens hebben we samengewerkt met het Rode Kruis om deze geschenken uit te delen. Tot nu toe zijn we erin geslaagd ongeveer $ 5.000 USD op te halen en ongeveer 3.000 vrouwen te bereiken.

Lucas Hung is een 12e grader uit Vancouver, British Columbia. Hij en vier vrienden gebruikten Instagram op dezelfde manier om geld in te zamelen voor mensen in nood, met het dubbele doel om hun klasgenoten te verenigen (@_viralcause_):

Bij het begin van de pandemie waren er veel mensen die het niet serieus namen. We vonden dat we een manier moesten vinden om onze studentenpopulatie te verenigen. Een heel krachtig idee was door middel van muziek. Dus deze twee dingen kwamen op een organische manier samen in het streamen van live muziekuitvoeringen op Instagram. In totaal hebben we meer dan $ 3.800 ingezameld voor een organisatie die 1.700 maaltijden per dag levert aan inwoners van de oostkant van het centrum. Het is gewoon zo geweldig om te zien hoe onze gemeenschap samenkomt.

De tieners vonden ook betekenis in kleinere daden van dienstverlening die in kritieke behoeften in hun gemeenschap voorzien. "Het was zo gaaf om te zien dat zoiets kleins als het aanbieden van een online dansles van 40 minuten aan hun kinderen, het leven van de ouders zo veel beter kon maken", legt Devyn Slade uit, een 12e klas vrijwillige dansinstructeur voor vijf en zes jaar oudjes.

Tieners leefden ook mee in de benarde situatie van senioren in gepensioneerde gemeenschappen. De ene groep schreef brieven aan oudere volwassenen, "in een poging om hen het gevoel te geven dat ze verbonden, gezien en geliefd waren in deze tijd waarin ze tonnen isolement, angst en moeilijke tijden doormaken", aldus Connor Macmillan, een waterpolospeler uit de 12e klas die gelooft kleine vriendelijke daden zijn net zo belangrijk als grootschalige projecten. "Wat ik heb geprobeerd te doen op moeilijke dagen, als ik school mis of waterpolo mis, is die mentaliteit opnieuw vormgeven in 'waarom mis ik die dingen?' En dan dankbaarheid tonen aan de mensen waardoor ze niet in staat zijn . "

Hoewel de tieners die ik interviewde over het algemeen uit sociaaleconomisch kansarme gezinnen kwamen, wezen ze op het belang van het op constructieve wijze gebruiken van hun voorrecht. “In mijn vrije tijd kan ik uitgaan en eten uitdelen aan andere mensen. Het reservevoedsel in mijn voorraadkast draagt ​​ook bij aan mijn bereik, ”aldus Aislyn Adams, een 12e grader die vrijwilligerswerk doet bij zowel een plaatselijke voedselbank als een zalmkwekerij.

Het erkennen van hun privilege gebeurde niet in een vacuüm. In plaats daarvan koesterden gesprekken met leeftijdsgenoten, leerkrachten en ouders hun gevoel van verplichting om anderen te dienen. Aislyn raakte bijvoorbeeld betrokken bij de voedselbank op uitnodiging van een vriend, en de leraren van Zoya "hebben altijd zeer open discussies gehad over hoe we bevoorrecht zijn."

Als mediapresentaties invloed hebben op wat volwassenen van adolescenten verwachten (en wat sommige adolescenten voor zichzelf als mogelijk zien), kan het delen van dit soort verhalen dan andere, goedbedoelde tieners inspireren om soortgelijke projecten in hun eigen gemeenschap op zich te nemen? Recent onderzoek naar morele voorbeelden suggereert dat het antwoord misschien ja zou kunnen zijn, vooral als de verhalen te relateren zijn aan hun eigen ervaringen.

Een studie van de University of Alabama wees uit dat verhalen over haalbare en relevante peer-voorbeelden effectiever waren om adolescenten te inspireren om vrijwilligerswerk te doen dan verhalen over historische figuren. Belangrijk is dat vrijwilligerswerk niet alleen gunstig is voor de samenleving en voor de sociaal-emotionele groei van tieners. In een studie van de University of British Columbia ontdekten onderzoekers dat adolescenten die gedurende 10 weken 1 à 1,5 uur per week vrijwilligerswerk deden bij basisschoolkinderen, hun risicofactoren voor hart- en vaatziekten aanzienlijk verminderden.

Wat willen tieners van onze leiders?
Tegenwoordig beschouwen adolescente wetenschappers de tienerjaren niet alleen als een tijd van verhoogd risico, maar ook als een tijd van geweldige kansen. Het is dus van cruciaal belang dat volwassenen zichzelf eraan herinneren hoe bekwaam adolescenten kunnen zijn om bij te dragen aan oplossingen en hoe hun idealisme hen positioneert om kansen te zien waar volwassenen doodlopende wegen zien, en dat volwassenen een ondersteunende rol kunnen spelen bij de altruïstische doelen van adolescenten. Ik vroeg de tieners welke kwaliteiten ze meer wilden zien in volwassen leiders, en wat ze wilden dat volwassenen minder zeiden tijdens de pandemie. Zou het niet leuk zijn om te weten, dacht ik, welke kwaliteiten en boodschappen bij de tieners "terechtkwamen"?

Velen wilden dat hun nationale leiders hogere niveaus van zorgzaamheid en nederigheid belichaamden. "Ik denk dat het erkennen van de pijn van anderen, gecombineerd met communiceren met kwetsbaarheid dat ze niet alle antwoorden hebben, ons allemaal zou helpen verbinden", stelde Connor. Anderen wezen op dezelfde manier op het belang van nederigheid, gecombineerd met hard werken, onder de volwassen leiders met wie ze dagelijks werkten. "Mijn leiderschapsleraar heeft ons project zo gesteund", merkte Lucas op. “Op professionele ontwikkelingsdagen, weekenden en zelfs tijdens de voorjaarsvakantie hield hij telefonische vergaderingen met ons. Hij steunt ons helemaal en is trots op ons werk, maar hij heeft er geen ego in. "

Toen ik vroeg wat ze wilden dat volwassenen er minder van zouden zeggen, bekritiseerden de tieners zowel het overdreven benadrukken van de harde realiteit van de pandemie als het vergoelijken van die realiteit met onvoorzichtig optimisme. "Ik wou gewoon dat ze zouden stoppen, meevoelen en zeggen:‘ Het spijt me ’en‘ Dit is rot ’en zouden stoppen met proberen er iets goeds van te maken, 'bood Devyn aan.

Daarentegen geeft Zoya's moeder haar als gezondheidswerker regelmatig updates over het aantal COVID-19-gevallen dat onlangs in hun gemeenschap is vastgesteld. "Het is prima om het een of twee keer te noemen, maar als je vier of vijf keer per week hetzelfde blijft noemen, dan helpt het me op geen enkele manier. Daar moeten we van af, 'merkte Zoya op. Aislyn herhaalde dat sentiment: "Het is belangrijk om de negatieve impact van de dingen die gaande zijn te erkennen, maar het is zo moeilijk om verder te gaan als je de positieve punten niet herkent." Met andere woorden, de tieners wezen een Pollyanna-achtige onderdrukking van de realiteit af en adviseerden volwassenen om te erkennen, verbinding te maken en naar oplossingen te zoeken in plaats van zich te wentelen in verdriet.

Wat de pandemie betekent voor tieners
Kijkend naar de toekomst, vroeg ik de tieners hoe de pandemie hun waarden en langetermijndoelen heeft beïnvloed. Adolescentie is een belangrijke tijd waarin identiteit zich ontwikkelt, bepaalde waarden krijgen prioriteit, en sommige creëren een doel met een doel waarin ze zich inzetten voor langdurige, zinvolle projecten die anderen dienen.

Hoewel de pandemie de toegang heeft beperkt tot veel van de activiteiten en rollen die doorgaans dienen als voertuigen voor identiteitsontwikkeling (bijvoorbeeld naschoolse activiteiten, banen, tijd met vrienden), heeft het ook mogelijkheden gecreëerd voor reflectie en onafhankelijk denken.


 "Ik denk dat de crisis mijn bewustzijn heeft versterkt, zodat ik naar mijn waarden kan handelen", merkte Connor op. "Ik heb zoveel tijd om voor mezelf na te denken en na te denken, en ik merk dat ik geen energie kwijt ben aan het proberen te doen alsof ik iemand ben die ik niet ben." Het vertraagde tempo van de pandemie leidde Aislyn ook in een reflecterende richting: “Wat me echt gelukkig gaat maken in het leven, is de emotionele betekenis van hoe succes eruitziet, in plaats van de materiële aspecten van succes. Ik denk dat ik een minder duidelijk beeld heb van hoe mijn toekomst eruit ziet, maar ik heb een beter idee van hoe mijn toekomst eruit zal zien. "

Andere adolescenten deelden Aislyns gevoel van het verhoogde belang van sociale en emotionele betekenis. Zoya vertelde dat de pandemie haar waarde hecht aan vriendschap, en dat het Devyns verlangen om mensen te helpen heeft vergroot: “Mijn doel om een ​​mariene bioloog te worden heeft me in staat gesteld om niet te veel met mensen om te gaan, maar nu wil ik om het te leren, of te begeleiden, of het met mensen te delen. "

Niemand kan de ontberingen ontkennen die de pandemie voor adolescenten met zich meebrengt. Maar voor sommigen kan het in ieder geval ook kansen bieden die de ontwikkeling van een doel en de uitvoering van hun waarden versnellen, vooral wanneer zorgzame volwassenen steun en aanmoediging bieden zonder de schijnwerpers te stelen. Adolescenten willen dat volwassenen toekomstgericht en toch realistisch zijn. Voor een deel moet dat realisme inhouden dat ze hun sterke punten zien, hun idealisme waarderen en hun capaciteiten omarmen om bij te dragen aan een betere wereld.