Doe nu iets aan die angst van uw kinderen of u blijft (mede)schuldig aan aangeleerde angst

Afgelopen week had ik een woordenwisseling met een moeder die met twee kinderen bij de bakker aanwezig was waar mijn hond Gentle buiten stond te wachten.

Ik kwam net naar binnen toen de moeder met kroost de bakkerij wilde verlaten. De moeder zei nors tegen haar zoon (rond 3/4 jaar): “Oh daar is weer een hond dan moet ik je oppakken daar jij bang bent”.

Ik zei ’sorry” bang voor deze hond?”

“Ja, mijn zoon is eerder gebeten door een hond en daarom bang en ik bescherm hem nu.”

Ik zei: ’sorry maar op deze wijze helpt u uw zoon juist niet; u kunt hem stap voor stap leren minder angst te hebben voor honden of (indien gewenst discriminatie voor bepaalde honden/rassen)

“Ik dacht het niet” zei deze moeder.

“Binnen 6 tot 8 weken hoeft uw zoon geen last meer te hebben voor onnodige angst voor alle honden” riep ik.

Moeder: “Nou dat maak ik zelf wel uit wat ik wel en niet doe met mijn zoon”

“Jammer dat u wellicht (mede)schuldig bent voor aangeleerde angst van uw zoon de komende jaren. Professionele hulp kan u ondersteunen. U gaat toch hopelijk ook naar een arts als een van uw kinderen iets mankeert. Zonde dat u dit nu niet doet.” sloot ik af.

Ik bood mijn excuses aan bij het personeel voor mij interventie.

Ik baal hier dubbel van dat mijn hond wordt aangekeken als monster en dat ouders niet positief in actie komen in plaats van negatief het geconditioneerde gedrag te bekrachtrigen.

Een volwassenen medewerker in de bakkerij vertelde me dat zij ook zo angst voor honden heeft aangeleerd en vond het niet vervelend dat ik zo reageerde. Goed dat ik juist mensen aanspreek wat ze kunnen doen.

Ik hoop dat het “kwartje” alsnog gaat vallen……..