Onze mondmaskers laten meer emoties en gevoel zien dan wij dachten

Van achter het Coronavirus-masker kan nog steeds een ongeziene glimlach worden gehoord

Sinds 1 juni worden meer mondmaskers gedragen in het OV ivm de coronamaatregelen. Kijken we elkaar nog aan of durf je het niet of kijk je niet daar je de gezichtsuitdrukking niet kunt herkennen?

Emotie-onderzoeker Ursula Hess legt uit waarom een ​​gezichtsuitdrukking kan worden gedetecteerd wanneer deze wordt verduisterd door een gezichtsbedekking

Behavior & Society Stella Marie Hombach 1 juni 2020

Op veel plaatsen over de hele wereld is een masker verplicht geworden om de verspreiding van het Coronavirus te vertragen. Mensen dragen er een in de bus of trein, tijdens het winkelen of op doktersafspraak. Hoe verandert die praktijk de basiscommunicatie? Beschadigt een gezichtsbedekking de sociale interactie? Onderzoeker van gezichtsuitdrukking en emotie Ursula Hess, adjunct-decaan voor internationale zaken aan de faculteit levenswetenschappen van de Humboldt Universiteit van Berlijn, geeft enkele antwoorden in dit interview met de Duitstalige zusterpublicatie Spektrum der Wissenschaft van Scientific American.

[Een bewerkte transcriptie van het gesprek volgt hier.]

Als je een masker correct draagt, bedek je je neus en mond - de helft van je gezicht wordt onherkenbaar. Hoe beïnvloedt dat de perceptie van iemand die naar je kijkt?

Of de persoon met een masker een positieve of negatieve indruk maakt, hangt voornamelijk af van wat u denkt over het dragen van een masker. Als je denkt dat de huidige beschermingsmaatregelen te ver gaan, kan een persoon met een masker onnozel overkomen, zo niet ronduit dwaas. Aan de andere kant, als je een toegewijde maskerdrager bent, zul je waarschijnlijk sympathieker zijn voor de andere persoon.

Het helpt vaak om naar anderen te glimlachen om sociale spanningen te verminderen. Een glimlach herkennen is veel moeilijker als de mond bedekt is.

Je zou het denken. Maar ik en mijn collega's weten uit een van onze onderzoeken, die binnenkort worden gepubliceerd, dat dit niet het geval is: het vermogen van mensen om emotionele uitdrukkingen te herkennen wordt niet erger als hun mond en neus bedekt zijn. Een echte glimlach beweegt niet alleen de mond. Ook de gezichtsspieren - de zygomaticus major en de orbicularis oculi - trekken samen. De mondhoeken komen omhoog en er verschijnen lachlijnen rond de ogen. In het onderzoek was het observeren van het gebied rond de ogen meestal voldoende om de gevoelens van iemand anders te herkennen. We hebben deze vraag onderzocht met sjaals, nikabs en maskers. Verwarring kwam alleen voor bij bepaalde emoties.

Welke?

Angst en verrassing. Voor beide emoties openen we onze ogen meestal wijd. We vertrouwen ook in grote mate op het mondgebied. We uiten angst door de mond te verwijden. En als we verrast zijn, openen we het. Als de mond en neus bedekt zijn, kunnen we deze verschillen niet zien.

Het feit dat we zelfs subtiele mentale toestanden, zoals bedachtzaamheid, herkennen aan de veranderingen in expressie rond de ogen, wordt uitgelegd in de Reading the Mind in the Eyes-test, ontwikkeld door de Britse psycholoog Simon Baron-Cohen en zijn collega's.

Die test is gebruikt om de autismespectrumstoornis te diagnosticeren, toch?

Precies. Omdat mensen met autisme het misschien moeilijker vinden om zich in te leven in andere mensen en oogcontact te vermijden, wordt de proefpersonen gevraagd om foto's van verschillende gebieden rond de ogen te bekijken en hen de juiste emotionele toestanden toe te wijzen. Mensen zonder autisme doen het erg goed op deze test.

De kassa van de supermarkt is geen laboratorium. Kunnen dergelijke experimenten worden toegepast op het dagelijks leven?

Onze studies tonen aan dat we niet vertrouwen op het zien van de mond van de persoon met wie we communiceren om emoties te herkennen. Bij ontmoetingen bij de kassa van de supermarkt, bij de bakker of op straat is er zelfs een groot voordeel: mensen ontmoeten elkaar met hun hele lichaam. Immers, of een persoon verdrietig, boos of gelukkig is, wordt niet alleen uitgedrukt door gezichtsuitdrukkingen, maar ook door de manier waarop ze bewegen en praten. En je kunt horen of iemand lacht of er serieus uitziet.

Hoe klinkt een glimlach?

Het klinkt helder. Dit komt omdat de veranderingen in de vorm van de mond de modulatie van onze stemmen veranderen. Een ernstig uitziend gezicht klinkt daarentegen donkerder.

Emoties herkennen is één ding. Iets voelen is iets anders. Als we een persoon zien glimlachen, zorgen spiegelneuronen ervoor dat we ook glimlachen - tenminste intern. Als we in een slecht humeur zijn, voelen we ons vaak beter door die reactie. Werkt het ook met een masker?

In onderzoek noemen we dit gedrag sociale nabootsing. Het betekent dat mensen geneigd zijn het gedrag van anderen te imiteren: als iemand ons onze benen over elkaar ziet slaan of onze kin bedachtzaam in onze handen legt, doet de ander vaak hetzelfde. Door deze spiegeling van elkaar evalueren we als geheel een interactie positiever en voelen we ons dichter bij de ander. Iemand die iemand anders niet imiteert, geeft het gevoel dat er iets mis is in de relatie.

In de studie die ik al noemde, imiteerden de deelnemers aan de studie de glimlach van een andere persoon, zelfs als de mond en neus van die persoon bedekt waren.

Maskers lijken echter geen goede indruk achter te laten: in Hong Kong bestudeerde een team de effecten van het dragen van maskers op de arts-patiëntrelatie. Patiënten die gezichtsmaskers droegen, beoordeelden hun arts als minder empathisch.

Hier komen we terug op de houding die we aannemen om een ​​persoon met een gezichtsbedekking te ontmoeten. In onze studies beoordeelden de deelnemers mensen met een masker als 'kouder'. Maar als iemand een sjaal droeg, werden ze gezien als relatief 'warmer'. Dit resultaat houdt waarschijnlijk verband met het feit dat veel mensen artsen, met name chirurgen, nog steeds als afstandelijk beschouwen en de neiging hebben om emotieloos te zijn. De zelfgestikte maskers die veel mensen nu dragen, worden eerder als sjaals gezien.

Welk effect heeft het dragen van maskers op kinderen? Ze begrijpen immers nog niet zo goed emoties als volwassenen.

Kinderen in de basisschoolleeftijd zijn nauwelijks minder in staat om emoties te herkennen dan volwassenen. Voor peuters is het zien van lichamen en gezichten die er op de een of andere manier anders uitzien, onbekend en daarom stressvol. Veel baby's huilen als ze voor het eerst een bebaarde persoon zien. Als de neus, mond en kin van iemand waar ze naar kijken plotseling weg is, kunnen ze van streek zijn.

Wat kunnen ouders doen?

Ze kunnen hun kinderen op een speelse manier vertrouwd maken met het masker, bijvoorbeeld door het masker korte tijd voor hun gezicht te houden en het daarna weer af te doen. Peuters leren snel en zullen wennen aan de nieuwe situatie. Anders is het voor mensen die slechthorend zijn. Ze zijn vaak afhankelijk van het lezen van lippen. De huidige situatie is dus een uitdaging. Er zijn enkele initiatieven gaande om maskers te produceren die transparant zijn rond de mond. Het valt nog te bezien of ze algemeen zullen worden geaccepteerd.

Kunnen we onze sociale interacties met maskers verbeteren?

Ja, door ze te gebruiken als een teken van solidariteit. Als we een gezichtsbedekking zien als een uitdrukking van wederzijdse overweging voor anderen, kan het ons allemaal samenbrengen. Deze reactie creëert een gemeenschapsgevoel en geeft ons misschien een beetje het gevoel van welzijn terug dat misschien enigszins verloren is gegaan door deze buitengewone situatie.