Het was liefde op het eerste gezicht in 1991 en zoals altijd bij een liefdesrelatie met de bijbehorende ups & downs. Yvonne als oud-collega en kortstondige vriendin attendeerde me op het appartement bij haar in de Mariastraat Maastricht en na jaren verhuisde ik uiteindelijk naar Maastricht. Het was sinds de jaren 80 al een grote wens toen ik tijdens de carnavalsoptocht als “Pink Panther” na een verwoestende “Fame-sprong” door mijn linkerenkel zakte en in het Annadalziekenhuis Maastricht belandde voor de toen nog nieuwe “Coumansbandage”. Ik zie me nog op weg door de stad op weg naar het ziekenhuis verbazen over de mooie oude panden en zo ontstond mijn wens om in Maastricht te gaan wonen.

Het werkte vanaf dag 1 bevrijdend toen ik de sleutels kreeg van mijn woning aan de Mariastraat 19c en samen met Yvonne toastte met een glas champagne op mijn nieuwe start. Gisteren na de laatste dag nog de lijmresten tapijt, spijkers en schroeven en lampen te hebben verwijderd en Andrea nog vakmatig meehielp met de laatste poetswerkzaamheden en opruimen stonden de champagneglazen op dezelfde plek als bijna 34 jaar geleden, maar kwam de inspectie van de woning te vroeg om de fles te kunnen ontkurken en moest ik het pand uiteindelijk zonder toast verlaten. Dit hebben we later in Wyck ingehaald.

Terugkijkend op een mooie relatie en herinneringen met het schilderij compositie in B van Mondriaan (Kröller Muller Museum) centraal als uitgangspunt voor de inrichting van het gehele appartement in de kleuren violet, blauw, zwart, grijs, bruin en wit. Dit was voordat Mondriaan startte met schilderen van zijn creaties in primaire kleuren. Daarnaast was het appartement me dierbaar daar mijn lieve pap Peter speciale meubels ontwierp en verfde in de kleurstelling en stijl van het schilderij zoals rek voor installatie, cd-rekken, tafels, kapstokken, tv tafel, computertafel, rek opberghok en een boekenkast.

Wat heb ik genoten van het leven in de stad en de mensen om me heen samen met 3 exen, pap mam en 3 honden, vrienden, bezoek oud-leerlingen met oud collega’s, coaching studenten e.d.

20 jaar terug voordat pap overleed hielp hij me nog met reparatie schuifgedeelte slaapkamerkast. Het lukte ons niet en het gehele schuifgedeelte kast met spiegel steunde daarna tegen een wand aan voor meer dan 20 jaar. Daarnaast bewaarde ik zijn laatste sigarenas tot nu in een asbak en zijn antieke dokterstas met gereedschap kwam nu weer goed van pas.

In deze liefdesrelatie had ik wellicht al 20 jaar geleden afscheid kunnen nemen toen mijn vader overleed en ik samen met mam urenlang een van de mooiste gesprekken met haar deelde na de uitvaart en onze trip langs plekken waar pap graag kwam zoals Geulhemermolen, Coffeelovers en café Sjiek. Sinds die tijd was ik steeds minder aanwezig op de Mariastraat, maar kon ik het appartement niet loslaten; het was een soort heilige plek, mijn museum, mijn werkplek en veilige haven. In de Covid-19 periode was het niet fijn om aldaar te vertoeven, maar de laatste tijd na overlijden mam juist wel weer met de voorbereiding verhuizing.

Bijzonder ook hoe de inrichting tijdloos is gebleken na 34 jaar zoals een enkeling ook de vergelijking maakten met “Rietveld-Mondriaanwoning”.

De afgelopen weken heb ik genoten van de toffe nieuwe buren die ik nu pas heb leren kennen. Ook ben ik net als in de jaren negentig veel op stap geweest na bijna iedere dag gewerkt te hebben en met tig bananendozen met spullen voor herinneringen in de auto.

Het werkte voor mij therapeutisch om dit op deze wijze te doen en ik heb van iedere “lach en traan” genoten. Zo lief dat velen mij op hun eigen wijze hielpen en meer empathie toonden dan sympathie (je was er toch bijna nooit e.d.) want daar had ik niets aan de afgelopen periode.

Wat kan ik dankbaar zijn voor zoveel lieve mensen om mij heen.

Ik ben niet zo materialistich en hoef niet zoveel te hebben. Sinds kort heb ik een nieuw paspoort, maar ben ik niet statenloos maar “woonplaatsloos” I’ve got no….

Wat heb je echt nodig? Nina Simone’s dochter woonde in het appartement voordat ik er kwam wonen en ik citeer deze bijzondere jazzartiest en burgeractiviste op mijn wijze:

“I ain't got no home, ain't got no shoes
Ain't got no mother, ain't got no father
Ain't got no love, ain't got no sister”

And what have I got?
Why am I alive anyway?
Yeah, what have I got
Nobody can take away?

I've got life
I've got my freedom
I've got life
I've gotten life
And I'm going to keep it
I've gotten life

Zie de video onder alle foto’s met nog een prachtig lied van Nina Simone en ohja de dokterstas en sigarenas van pap nam ik gisteren mee voor een nieuwe relikwieplek on “my walk home”.

I ain't got no home, ain't got no shoes
Ain't got no money, ain't got no class
Ain't got no skirts, ain't got no sweater
Ain't got no perfume, ain't got no bed
Ain't got no man

Ain't got no mother, ain't got no culture
Ain't got no friends, ain't got no schoolin'
Ain't got no love, ain't got no name
Ain't got no ticket, ain't got no token
Ain't got no God

And what have I got?
Why am I alive anyway?
Yeah, what have I got
Nobody can take away?

Got my hair, got my head
Got my brains, got my ears
Got my eyes, got my nose
Got my mouth, I got my smile
I got my tongue, got my chin
Got my neck, got my boobies
Got my heart, got my soul
Got my back, I got my sex

I got my arms, got my hands
Got my fingers, got my legs
Got my feet, got my toes
Got my liver, got my blood

I've got life
I've got my freedom
I've got life
I've gotten life
And I'm going to keep it
I've gotten life

Bron: LyricFind

Songwriters: Galt MacDermot / Gerome Ragni / James Rado

Bekijk deze link n.a.v. overlijden mam

Na bijna 34 jaar een eind van een huwelijk met Maria

HUMAN POWER