Dit was wat mij betreft pas echt een festival zoals festivals bedoeld zijn

Ik genoot alsof ik 16 was in plaats van 61 tijdens het Down The Rabbit Festival (DTRH) 2023 aan, op, onder en tussen de Groene Heuvels Beuningen afgelopen weekend. Ik zit nu nog na te genieten en dat is lang geleden bij een festival voor mij. Kijk mee met een aantal korte videofragmenten of lees mee.

Ik was al jaren jaloers op diverse acts die op DTRH kwamen net als op Best Kept Secret (BKS) en die niet het Pinkpoppodium betraden. Acts als Anthony & The Johnsons (nu Ahnoni), Damien Rice en The National waren bijzondere acts tijdens afgelopen edities. Ik had kaarten voor DTRH 2020, maar door de pandemie kwam er geen festival in 2020 en 2021 en baalde ik dat vele acts niet op de editie 2022 kwamen en verkocht ik alsnog mijn tickets waarvan ik achteraf spijt had, maar ik had al teveel gepland in de zomer. Lees meer over in deze Blog 3 juli DTRH 2020

Uiteindelijk kocht ik najaar 2022 wel kaarten voor het festival in 2023 en verscheen ik voor het eerst sinds 1980 niet meer op Pinkpop.

De 50ste Pinkpop in 2019 (voor de pandemie) was voor mij de 40ste en ik zat al een aantal jaren te twijfelen omtrent de sterk veranderende programmering en ook de doelgroep. Ik voelde me niet meer thuis om 3 dagen te vertoeven op het Pinkpopterrein en baalde van bezoekers die geen of weinig respect toonden voor acts die ze niet kenden en de hele dag zaten te wachten op Bruno Mars, Justin Bieber e.d. en weinig energie uitstraalden bij old classics of meer alternatievere acts. Wat me ook stoort zijn kleine kinderen op Pinkpop; die horen wat mij betreft niet op een dergelijk groot festival met drank, drugs, rock & roll. De wijzigingen in 2022 bevielen me allerminst; het verdwijnen van tent bij stage 4, het verdwijnen van The Garden of Love, gekapte bomen bij de KalmAanLaan en de extra drukte door draaien podium en verdwijenen van de initmiteit bij dit podium om de weg vrij te maken voor het Vip-deck en de massa. O ja en dan nog het VIPdeck als gospe ; wat een trieste ontwikkeling (die bezoekers DTRH tegenhielden met succes). Geef die bezoekers die hondereden euro’ s extra willen uitgeven dan meer de kans om backstagekaarten te kopen. Uiteindelijk ging ik dus niet en waren er wel acts die ik had kunnen zien, maar ik heb al zoveel acts gezien op zoveel podia en dan is de korte afstand tot een festival nu geen must meer om te gaan.

Vanaf mijn eerste stappen op het festivalterrein DTRH voelde ik me weer thuis en leek het wel 20 jaar geleden om die oude festivalsfeer te proeven met meer gelijkgestemden die meer komen genieten voor meerdere acts (naast natuurlijk de feestvierders die niet voor het programma komen)

Mijn eerste optreden was naast het podium Bossa Nova bij Katie Gregson Mc Leod waar velen naar het optreden zaten te luisteren in volle aandacht; heerlijk.

Ik zong mee met een van mij favoriete spotifysongs van 2023 “White Lies” van haar. Dit bleek niet onopgemerkt. Na dit voorlaatste nummer van haar set strekte ze beide armen uit naar mij en riep ze lachend “Je zong woord voor woord alles mee, wow” Ik reageerde; “Radio Studio Brussel (StuBru) draait je track ook iedere dag”. Katie: oh yeah StuBru en ze lachte. Na afloop werd ik nog door bezoekers aangesproken over ons gesprek.

De toon was gezet en dat bleef het hele festival waarbij tientallen optreden werd meegezongen, gedanst en gevierd en vooral veel vrolijkheid en vriendelijkheid troef was en dan die heerlijk ingestudeerde groepsdansjes en grappige acts van mensen gedurende het gehele festival.

Ik bleef lachen en genieten en ook nu nog na afloop; DTRH is echt een festival zoals festivals bedoeld zijn.
” Het Flower Power- gevoel was hier wel weer te vinden op grote schaal dan waar ik al ben geweest.

Long live humans who love other humans

Hier meer over het festival Down The Rabbit Hole

En hier de beloofde videoimpressie

Het publiek gilt mee met New Shoes van Paolo Nutini en dan doe je ook mee

Jazz op een trancewijze overdag met Lander & Adriaan; volgens henzelf een historisch optreden en nummer 1 volgens VPRO’s 3voor12

Phoenix zorgde voor een dansfestijn met olijke dansjes op het veld die uitnodigen om mee te dansen

Fred again… was tijdens de pandemie al een succes met Marea (We lost dancing) en nu bij iedere track

Katie Gregson Mc Leod ontdekte ik bij Eva Koreman’s 3voor 12 & Eurosonic en de Belgen van StuBru hoorden in deze track White Lies ook “de schoonheid”met groot succes in de hitlijst De Afrekening en naast The National tot nu een van meest beluisterde tracks van 2023 on Spotify voor mij

Ook Weval ontdekte ik pas tijdens de pandemie en nam mij en velen overdag mee in hun eigenzinnige psychotrip

Een echt verdiend applaus & daarna nog eens We want more thanks DTRH- voor de toffe organisatie en programmering van Idles tot The Blaze, Heartworms tot 070 Shake, Sleaford Mods tot Shygirl enz….