Een mishandeld of sexueel misbruikt kind wordt door de maatschappij levenslang gestraft
Ik was het afgelopen weekend in tranen en had kippenvel na het bekijken van de documentaire “Sinéad O’ Connor: Nothing compares to you” bij NPO Start (na reminder van Eva Koreman) en het beluisteren van de nieuwe single van Sharon Kovacs: Child of Sin met ook vocals van Rammstein-voorman Till Lindemann. Ik was zo door emoties overmand dat ik er niet over kon schrijven, maar de urgentie van de boodschap uit de docu en lyrics dwongen me alsnog om na te gaan wat me zo raakte. Zowel Sinéad als Sharon worden tot nu toe achtervolgd met hun misbruik uit hun jeugd en hun gedrag als kind, adolescent en volwassene niet begrepen.
Wat is gruwelijker? sexueel, lichamelijk/geestelijk misbruik als kind of nog steeds de straf, afkeur, ongeloof moeten ervaren in je huidige leven. Worden “misbruikten” niet dubbel gestraft door de maatschappij.
Beluister de song van Kovacs en zie de trailer van de docu over Sinéad O’Connor hieronder en oordeel. reflecteer of spreek zelf slachtoffers en ervaar hoe wij nu omgaan met “misbruikten”
Vaak begrijpen we het (buitensporig) gedrag niet en veroordelen we de slachtoffers keer op keer door te oordelen, geen begrip te tonen, niet door te vragen en de betrokkenen zelfs te vermijden.
In de documentaire wordt Sinéad O Connor gezien als moeilijk kind en niet haar moeder.
In de song Troy zingt Sinéad over haar eigen moeder die haar mishandelde als kind en haar weken in de tuin liet slapen.
De (kerkelijke) macht in Ierland stimuleerde misbruik, onrechtvaardigheid, psychische mishandeling.
Sinéad werd opgevangen in een klooster samen met “Magdalenavrouwen”vergelijkbnaar met vrouwen uit de serie The Handmaids Tale.
Vrouwen die misbruikt en mishandeld werden. waren vreselijke mensen die geen recht op leven hadden en moesten worden opgesloten. Ondanks dit bleek Sinéad van haar moeder houden en ook van het katholieke geloof en de nonnen die haar slecht behandelden
Logisch dat Sinéad later haar stem liet horen en zich uit protest kaal liet scheren tegen de ongelijke behandeling van vrouwen. Wat een voorbeeld is zij steeds geweest om dit aan te kaarten in songs en interviews. Ze was non-binair feministisch.
De song Troy riep altijd al emoties bij me op, maar nu nog meer waar ze smeekt om licht aan haar moeder dag en nacht opgesloten in de tuin en werd een getuigenis van traumatherapie.
Bizar hoe nu nog een vrouwonvriendelijke teksten staan in de Ierse grondwet dat vrouwen thuis horen te werken en Sinéad bleef opkomen voor haar gelijken en voor gek werd verklaard.
Sineád werd zelfs racistisch benaderd toen ze in de USA een festival niet wilde opnenen met het zingen van het Amerikaanse volkslied en ook toen ze sexueel misbruik van de Ierse katholieke kerk aankaarte en ze daarom een foto van de paus verscheurde in de talkshop Saturday Night Live.
De verontwaardigde mensen en media en de paus moeste zich schamen. Bij Sinéad was haar misbruik gerechtvaardigd door mannen die dit op tv verkondigden. Sinéad werd verketterd, gecanceld en ontving dreigbrieven en werd uitgejoeld door fans van Bob Dylan tijdens haar optreden van zijn tribute concert
Sinead gaf ‘misbruikte mensen’ een stem en als activist moed om kindermisbruik aan te kaarten.
Wellicht verdient ze net als Nelson Mandela een eerbetoon voor haar rolmodel
Bekijk en lees hier meer over de ontroerende documentaire
Het Uur van de Wolf:
Sinéad O’Connor - Nothing Compares
NTR 10 januari 2023
Deze documentaire toont Sinéad O'Connors fenomenale groei tot wereldwijde popster.
De film onderzoekt hoe ze haar stem gebruikt op het toppunt van haar roem, tot ze in de ban werd gedaan omdat ze met haar persoonlijkheid menig heilig huisje omverschopte. Met de focus op O'Connors woorden én daden tussen 1987 en 1993 presenteert regisseur Kathryn Ferguson een moderne, feministische blik op deze onbevreesde pionier.
De filmische archiefdocumentaire bevat baanbrekende muziekvideo’s en concert-uitvoeringen, naast nooit eerder vertoonde beelden uit de periode 1987 – 1993. Dit archief wordt ondersteund door een nieuw interview met O’Connor zelf, waarin ze vanuit een hedendaags perspectief op de gebeurtenissen reflecteert.
Verhalen uit de eerste hand vullen het geheel aan met inzichten van hedendaagse artiesten, musici en maatschappijkritische individuen. Zij brengen bredere thema’s ter sprake, zoals de geschiedenis van Ierland, de politiek en het wereldwijde activisme. Dit doen zij door de hele tijd naar O’Connors kunstzinnigheid, impact en erfenis terug te kijken.
De in Belfast geboren Ferguson is een innovatieve en grensverleggende regisseur die zich heeft gericht op kort werk rond identiteit, gender en politiek en gemeenschapszin.
Met Nothing Compares maakt ze haar debuut op het gebied van documentairefilms. Nothing Compares werd officieel geselecteerd voor de World Cinema Documentary Competition op het Sundance Film Festival eerder dit jaar, waarna ze meerdere prijzen in de wacht sleepte, waaronder beste Ierse documentaire op het Galway Film Fleadh, publieksprijs voor beste documentaire op het Aegean Film Festival en de publieksprijs bij Docs Ireland.
De documentaire is eveneens genomineerd voor beste muziekdocumentaire van de International Documentary Association en heeft drie British Independent Film-prijzen gewonnen.
Regie: Kathryn Ferguson
Omroep: NTR (Uur van de Wolf)
Kijk ook de Inside IDFA-aflevering over 'No
Kovacs: ‘Child of Sin refereert naar mijn jeugd, die niet altijd makkelijk was’
Nieuwe Plaat NL G. Checci 13 januari, 2023
Sharon Kovacs maakt al van jongs af aan muziek, geïnspireerd door artiesten als Tina Turner en Etta James. Haar debuutalbum Shades of Black haalde in 36 landen de hitlijsten en bezorgde haar een nummer één-hit in Nederland. De zangeres schoof aan voor een gesprek over haar nieuwe album, de toekomst, haar kunst en de wel heel bijzondere samenwerking die op deze plaat staat.
Kovacs was van plan het album op 1 januari uit te brengen: 2023 moet haar jaar worden. Het nieuwe hoofdstuk begint een paar dagen later, Child of Sin komt uit op 13 januari. Het is een plaat over haar eigen verleden, met persoonlijke nummers die vertellen over de ups en downs in haar bestaan. Ook in de aanloop naar de release zijn die er: ‘Het gaat eigenlijk heel goed met de muziek en de dingen die ik aan het maken ben, maar als persoon zou het soms wel beter kunnen. Maar dat is denk ik bij iedereen zo.’
Child of Sin is de titel. Gaat het over jouzelf?
‘Het gaat heel erg over de afgelopen drie jaar. In die periode ben ik in therapie geweest en heb ik heel veel over mezelf geleerd. Het album is een soort samenvoegsel van die afgelopen jaren. ‘Child of Sin’ refereert heel erg naar mijn jeugd en naar dat het niet altijd makkelijk is geweest. Naar hoe ik me daarbij voelde en naar dat ik me altijd afvroeg: ‘wat is er nou met mij aan de hand? Waarom ben ik zo raar? Waarom ben ik zo vies? Waarom ben ik soms zo seksueel?’ Die periode en dat gevoel, dat is dit album. Toen ik elf was werd ik uit huis geplaatst. Ik ben nu 32 en ik woon pas drie jaar weer thuis. Dat is continu opnieuw zoeken, vinden en helen. Ook dat is Child of Sin.’
Je hebt het over sins. Zijn er dan ook zonden of zaken die je met de komst van dit album achter je wil laten?
‘Misschien niet zozeer achterlaten. Ik denk eerder verder gaan. Loslaten, niet per se vergeten. Het accepteren, het naast je neer kunnen leggen en er sterker van worden. Zoiets hebben van: ‘ik ben een kind van zondes, so what?!’. En dan verdergaan. Eigenlijk heb ik de laatste tien, twintig jaar gekozen voor achterlaten, maar dat is niet de oplossing. Ik heb geleerd dat niet terugkijken en doorlopen geen uitweg biedt; op een gegeven moment moet je dingen een plek geven. Daar gaat dit album ook over.
Door jezelf een beetje kwijt te raken besef je soms in één keer wat bij jou hoort of wie je bent.
De titeltrack Child of Sin, waar gaat die over?
‘Ik heb als kind heel veel dingen meegemaakt. Dit nummer gaat vooral over misbruik dat toen heeft plaatsgevonden. Dat is eigenlijk nooit goed gezien of opgepakt.’ Ze vertelt over haar jeugd en hoe ze in heel veel mallemolens raakte. ‘Er was jeugdzorg, medicatie, een diagnose met ADD, et cetera. . Nu besef ik, sinds ik begonnen ben met therapie, dat het eigenlijk iets heel anders was. Daar gaat het liedje over. Over het accepteren en het erkennen ervan, maar uiteindelijk ook gewoon zeggen: ‘Oké, dit is wie ik ben en ik begrijp wie ik ben.’’
Het is een samenwerking met Till Lindemann. Hoe is dat zo gekomen?
‘Nou, via via eigenlijk. Vorig jaar nam ik contact op met zijn vriend en toen heb ik gezegd: ‘Ik zou graag een duet met Till willen opnemen.’ Ik dacht: ‘ik kan het altijd proberen.’ Nou, dat is uiteindelijk gelukt. Ik luister heel graag naar zijn muziek. Als ik iets mooi vind dan herken ik een bepaald ‘iets’ in de muziek en dat had ik bij hem heel erg. En ik had ook heel erg zoiets van: ‘ik durf het niet alleen te doen.’ Ik schreef het drie jaar geleden al, maar om die reden komt het nu pas uit, met hem.’
Eerder zei je: ‘er was eigenlijk maar één iemand met wie je dit nummer wilde maken, en dat was met hem’. Waarom hij?
‘Omdat hij toch een bepaald gewicht geeft aan het nummer. Niet alleen om wie hij is, maar ook door waar hij voor staat. Hij zoekt heel erg de randjes op van dingen. Hij heeft ook bepaalde liedjes die echt iets raken bij mij. Ik kan niet precies zeggen wat, maar ergens voel je dan dat je elkaar begrijpt, zonder dat je daar te veel over hoeft te zeggen. Dat had ik bij hem heel erg.’
Continu opnieuw zoeken, vinden en helen. Dat is Child of Sin.
Een heel persoonlijk nummer dus. Je zei in de beschrijving van het album ook dat je met dit album dichterbij dan ooit bij jouw innerlijke kern komt, en dat je zelfverzekerder bent op dit album. Hoe komt dat?
‘Misschien door juist te beseffen dat je op sommige momenten helemaal niet dicht bij jezelf was. Door jezelf een beetje kwijt te raken besef je soms in één keer wat bij jou hoort of wie je bent. Het helpt ook dat ik independent ben gegaan. Je hebt geen label of mensen die tegen je zeggen: ‘oh dit werkt, dit werkt niet, dit is goed voor op de radio, bla bla bla.’ Een omgeving creëren waarin ik gewoon vrij kan zijn, ik denk dat dat heel belangrijk is geweest. En aan mezelf werken natuurlijk ook. Bepaalde cirkels doorbreken. En corona. Daardoor besefte ik hoe erg het is als je dat allemaal niet meer hebt.’
Is die zelfverzekerdheid dan ook terug te horen in de sound van het nieuwe album?
‘Ik denk het wel. Het album is heel menselijk. Er zitten ook best wel wat ‘foutjes’ in. Geen grote fouten, maar wel adempjes en kraakjes. We hebben geprobeerd om het niet teveel te polijsten, waardoor het persoonlijker voelt. Dat kun je wel terughoren, denk ik.’
Ik ben een kind van zondes, so what?!
Kovacs is ook begonnen aan een theatertour: Fragile. Eerder bracht ze een single uit met diezelfde titel – erbij een clip waarin ze in een badkuip zit. In de theatertour zien we wederom een bad terugkomen. Dat blijkt symbool te staan voor een thema dat al eerder in het gesprek terugkwam. ‘In mijn nieuwe clip zit ook een badkuip, toevallig hè? Ik denk dat het te maken heeft met afwassen; met dingen van je afwassen, maskers afdoen. Onbewust denk ik dat dat heel erg heeft meegespeeld. Je ziet het overal in terug en dat vind ik heel bijzonder, want ik heb er nooit zo over nagedacht. Maar het past wel echt goed bij het album.’
Je hebt het over maskers afdoen. Op de albumcover van Child of Sin draag je ook een masker, helemaal vol met knopen. Je schilderde de cover zelf. Komt dat masker daar dan ook vandaan?
‘In het Engels kun je dat niet precies zo zeggen, maar de knopen komen van ‘een steekje los’ of ‘in de knoop zitten.’ En waarom maskers? Daar had ik eerst ook niet echt over nagedacht, net als met de badkuip, maar het maakt onderbewust wel weer sense.’
Niet terugkijken en doorlopen biedt geen uitweg; op een gegeven moment moet je dingen een plek geven.
De zangeres maakte de afgelopen jaren ook een verzameling van al haar kunst, in de vorm van een boek. Ze liet het boek graag even zien. Een groot, dik plakboek, met op de cover een paar keer het woord ‘Fragile’. Dat is niet geheel ontoevallig, maar net als in het geval van de badkuip, ook niet geheel doordacht. ‘Ik ben zeven jaar geleden al aan dit boek begonnen. Dus je ziet het: Fragile had ik allang geschreven in mijn hoofd. Toch grappig hoe die dingen dan weer terugkomen, allemaal weer onbewust. Omdat ik alles op gevoel doe, merk ik dat alles uiteindelijk ‘klopt.’’
Ga je het ooit ook uitbrengen?
‘Dat wil ik uiteindelijk wel. En ik wil gewoon doorgaan met dit boek, of met een volgende.’
Weer een soort nieuw hoofdstuk dus. Wat hoop je dat dat hoofdstuk gaat brengen?
‘Ik hoop dat ik nog heel lang muziek mag blijven maken en een vet vierde album kan maken, net als nu weer independent. Iets meer van de wereld zien. Mensen blijven bereiken. Maar ik moet denk ik ook weer een tijdje rust nemen om te bedenken wat mijn nieuwe, concrete dromen zijn. Of met wie ik mijn volgende duet ga zingen. Nick Cave lijkt me wel wat, of Childish Gambino. En je hebt het gezien: nothing is impossible!’
