Hoe ontwikkelt zelfcompassie zich en waarom is het belangrijk voor mensen?
Ik heb geleerd meer zelfcompassie te tonen voor mijn eigen acties, gedragingen en dat helpt mij gelukkiger te zijn.
Hoe “zelfcompassioneel”zijn verschillende groepen mensen?
Iets meer dan 20.000 mensen namen deel aan de GGSC-zelfcompassiequiz - en we analyseerden de resultaten van verschillende leeftijden, rassen en geslachten.
Good Science Center EMILIANA R. SIMON-THOMAS | 10 AUGUSTUS 2022
Volhardt u bij persoonlijke tegenslagen, mislukkingen of wat dan ook waardoor u zich ontoereikend voelt? Veroordeel je jezelf omdat je boos bent over wat er mis is in je leven, met andere mensen of de wereld, in een contraproductieve poging om gelukkig te zijn? Als dat zo is, is het misschien tijd om wat zelfcompassie aan de dag te leggen, wat het tegenovergestelde is van catastroferen en zelfkritiek.
Volgens Kristin Neff, de wetenschapper die het idee van zelfcompassie pionierde, is het gebaseerd op:
het opmerken of bewust zijn van onze eigen mentale toestanden,
een gevoel van gedeelde menselijkheid koesteren, en
met behulp van een vriendelijke en bemoedigende innerlijke stem.
Veel artikelen die zijn gepubliceerd in wetenschappelijke toptijdschriften melden de voordelen van zelfcompassie, van verhoogde stressbestendigheid tot betere relaties tot meer succes bij het bereiken van doelen. Neff en haar collega's hebben praktijken ontwikkeld zoals het nemen van een pauze in zelfcompassie, evenals uitgebreide trainingsprogramma's om zelfcompassie te versterken, naast gevalideerde onderzoeken die zelfcompassie betrouwbaar kunnen meten.
We hebben de zelfcompassieschaal van Neff aangepast om de GGSC-zelfcompassiequiz te maken, die 20.000 van onze lezers hebben voltooid - en we hebben geanalyseerd hoe de scores van mensen variëren als functie van leeftijd, geslacht, opleiding, inkomen, etniciteit en politieke opvattingen. Dit is wat we ontdekten.
Zelfcompassie stijgt met de leeftijd
Er was een significante correlatie tussen quizscores en leeftijd, waarbij de scores in elk decennium na de jaren '30 hoger werden.
Onze jongste quizdeelnemers (jonger dan 18 jaar) scoorden het laagst op het gebied van zelfcompassie, wat misschien een weerspiegeling is van de gevoeligheid van leeftijdgenoten, sociale vergelijking en identiteitsgerelateerde uitdagingen waar tieners vaak mee worstelen. Terwijl de scores voor twintigers stegen, bleven ze stabiel tot in de jaren dertig. Heeft zelfkritiek de overhand tijdens de vroege volwassenheid, wanneer mensen zich in de vroege stadia van hun professionele en gezinsleven bevinden?
Voor 40-jarigen en ouder vertonen de zelfcompassiescores een patroon van consistente, stapsgewijze toename, wat suggereert dat naarmate de quizdeelnemers ouder worden, ze gevoelens steeds meer beheersen en problemen op een vriendelijkere en constructievere manier aanpakken.
Belangrijk is dat dit resultaat ons niet vertelt waarom ouderen hoger scoorden op zelfcompassie. We kunnen niet concluderen dat de relatie tussen zelfcompassie en leeftijd causaal is, dat wil zeggen dat ouder worden mensen zelfcompassiever maakt. Omdat we geen longitudinale gegevens hebben (metingen van groepen mensen die herhaaldelijk over vele jaren zijn genomen), kunnen we geen uitspraken doen over de vraag of leeftijdsgerelateerde verschillen in zelfcompassie verband houden met ontwikkelings- en rijpingstrajecten of specifieke omgevingsfactoren die bepalen wat mensen in verschillende generaties hebben meegemaakt.
