De emotionele relatie tussen mens en hond

Touch builds trust speelt een grote rol in mijn relatie met honden en vandaag gaat Gentle (mijn Ierse terriër/wofshond) naar trimsalon Nancy waar dit ook centraal staat.

Ik moest denken aan onderstaand artikel uit The Conversation van enkele weken terug over deze bijzondere film

De film 'Finch' onderzoekt hoe honden ons helpen de mensheid te definiëren
The Conversation Michael Cameron 16 januari 2021

Waarschuwing: het volgende artikel bevat spoilers over de film 'Finch'

In de film Finch, die in november werd uitgebracht op Apple TV+, worden de hoofdrollen gespeeld door Tom Hanks en een voormalige reddingshond genaamd Seamus. Criticus Tomris Laffly, die schrijft voor Variety, beschrijft het als een "groothartige ... post-apocalyptische saga."

Hanks speelt de titulaire Finch, een overlevende in een wereld met een falende ozonlaag. Finch verwacht dat hij binnenkort zal sterven aan de straling van de zon en bouwt Jeff, een hyperintelligente robot met de stem van Caleb Landry Jones, om voor zijn hond Goodyear te zorgen.

Finch onderzoekt, net als andere sciencefictionverhalen over honden, de relatie tussen mens en hond gedeeltelijk om te definiëren wat het betekent om mens te zijn.

Fictie zoals I Am Legend (1954) en A Boy and his Dog (1969), samen met hun respectievelijke filmaanpassingen, zijn enkele relevante voorbeelden, net als de film The Road Warrior (1981) of de videogameserie "Fallout".

Veel geleerden die schrijven over het onderwerp post-apocalyptische fictie, suggereren dat een van de centrale preoccupaties van het genre het definiëren van de mensheid in relatie tot de natuur en onze plaats in het universum is.

Evenzo betoogt literatuurwetenschapper Joan Gordon, die sciencefiction heeft onderzocht met betrekking tot dierstudies, dat het speculatieve vermogen van sciencefiction zeer geschikt is om de relatie tussen mens en hond te onderzoeken als "een wederzijds invloedrijke feedbacklus tussen wezens, terwijl ze veranderen en door elkaar veranderd.”
Honden helpen een thuis te maken

Finch begint met het personage van Hanks die door een verlaten supermarkt plukt op zoek naar voedsel, en hij komt maar ternauwernood thuis voordat hij wordt overvallen door een vreselijke storm. "Home" is een ondergronds laboratorium, maar na het afdalen van de koude metalen trap wordt Finch hartelijk ontvangen: een mat met de tekst "home sweet home" en een vriendelijke hond die opfleurt bij de terugkeer van zijn baas.

Net zoals huisdieren in onze eigen tijd de gezondheid en het welzijn van hun baasjes kunnen verbeteren, kan Goodyear Finch verlichten van het mentale leed dat wordt veroorzaakt door apocalyptische sociale uitsluiting.

Zoals betoogd door de vooraanstaande historicus van utopie, Gregory Claeys, is de angst van de mensheid voor de dystopische 'slechte plek' gedeeltelijk geïnspireerd door onze angst voor de gevaren die buiten de grenzen van onze samenlevingen op de loer liggen.

Hoewel honden biologisch niet menselijk zijn, stelt Finch voor dat ze niettemin helpen om het veilige menselijke huis te onderscheiden van de gevaarlijke buitenwereld.
Honden als metgezellen

Goodyear functioneert net als de hond in The Last Man, een van de vroegste voorbeelden van post-apocalyptische fictie door de 19e-eeuwse Engelse romantische romanschrijver Mary Shelley. Shelley's hoofdpersoon, Lionel Verney, eindigt de roman als een eenzame overlevende van een wereldwijde ramp - in zijn geval een plaag. Op zoek naar gezelschap, probeert Verney sympathie te vinden bij dieren, maar wanneer een geitenfamilie weigert zijn vriendelijkheid terug te geven, geeft hij toe dat hij "niet tussen de wilde taferelen van de natuur zal leven".

Maar net als Finch vindt Verney een metgezel in een hond: "[Hij] heeft nooit nagelaten om naar me te kijken en naar me te kijken, en toonde ons luidruchtige dankbaarheid wanneer ik hem streelde of tegen hem praatte."

Hoewel de hond slechts kort voorkomt in Shelley's roman, suggereert geesteswetenschapper Hilary Strang dat zijn verschijning "een pervers soort optimisme introduceert in deze rigoureus pessimistische roman", want "in het laatste moment van de roman is er tenminste de mogelijkheid van meer dan één hond. levend, vermenselijkt wezen dat de toekomst overleeft.”

In zowel Finch als The Last Man wordt een lijn getrokken tussen het duidelijk menselijke rijk en het rijk van de natuur. En in beide staan ​​honden aan de kant van de mens.
Emotie en karakter

Net als in andere post-apocalyptische verhalen, beschouwt Finch de aard van het menselijk karakter door de emotionele relatie tussen mens en hond te onderzoeken. Toehoorders worden uitgenodigd om na te denken over hun eigen emotionele reactie.

Volgens criticus Bilge Ebiri, die voor Vulture schrijft, maakt Hanks 'succesvolle portret van 'een gewone man voor buitengewone tijden' de 'tranentrekkende' Finch bijzonder effectief. Hanks is in staat om "een diepmenselijke, herkenbare held te spelen, wat suggereert dat men geen stoïcisme of expertise of spieren nodig heeft om te slagen tegen onoverkomelijke kansen, maar eerder fatsoen en kwetsbaarheid."

Terwijl Finch de positieve kant van het menselijk karakter laat zien, moedigen veel dystopische werken hun publiek aan om na te denken over hun eigen emoties door mensen af ​​te schilderen die zich onmenselijk gedragen tegenover honden.

De hedendaagse sciencefictionauteur Paolo Bacigalupi, bijvoorbeeld, beeldt nieuwsgierige maar ongevoelige bio-engineered soldaten af die een hond misbruiken in het korte verhaal "The People of Sand and Slag".

Op dezelfde manier nam Shelley's tijdgenoot Lord Byron dit thema op in zijn post-apocalyptische gedicht 'Darkness'. Hier dient de mishandeling van een trouwe hond om de ineenstorting van de menselijke samenleving aan te tonen.

Byron en Bacigalupi, evenals de regisseur van Finch, Miguel Sapochnik, moedigen hun publiek allemaal aan om na te denken over hun empathische reacties op relaties tussen mens en hond.
Vertrouwen en mens worden

De rol van de robot Jeff in Finch is om geleidelijk te leren wat het betekent om mens te zijn. De robot begint als een typisch mechanisch wezen, maar krijgt naarmate de film vordert steeds duidelijker menselijke trekken. De laatste hindernis die Jeff moet overwinnen, is het winnen van het vertrouwen van Goodyear.

Vroeg in de film zegt Jeff tegen Finch: "Ik denk niet dat hij me leuk vindt." Finch antwoordt: "Nou, hij vertrouwt je niet." Tijdens een apporteerspel gooit Jeff de tennisbal, maar Goodyear blijft hem teruggeven aan Finch. Jeff spreekt nogmaals zijn teleurstelling uit, maar Finch verzekert hem dat Goodyear zal komen. 'Geloof me', zegt Finch.

Terwijl de film zijn einde nadert, zien we dat Jeff rouwt om de dood van Finch. Wie zou net op tijd komen, kwispelend en met een tennisbal in zijn mond, maar Goodyear op zoek naar een spelletje apporteren. Jeff heft zijn armen opgewonden triomfantelijk op terwijl Jeff rent om de bal op te halen.

De laatste boodschap van de film wordt dus vastgelegd in een passage uit het boek A Dog's Journey van W. Bruce Cameron (ook verfilmd) over een gereïncarneerde hond die terugkeert om zijn baasje te vinden: "Je kunt meestal zien dat een man goed als hij een hond heeft die van hem houdt.”