Iedereen kan een held zijn

Een held nodig? Kijk om je heen

We houden ervan om heroïsche individuen te verheffen. Maar op dit historische moment is collectieve heroïek het meest geschikt voor de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd.

Greater Good Science Center E. Svoboda 10 juni 2020

Tegen de apocalyptische achtergrond van de afgelopen maanden vallen twee terugkerende beelden op. Een daarvan is dat mensen voor supermarkten in de rij staan, waarbij elke klant een masker draagt ​​om de verspreiding van COVID-19 te vertragen. De andere is van honderden mensen die op straat en bruggen liggen, handen achter hun rug, om te protesteren tegen racisme en geweld door de politie nadat politieagent Derek Chauvin in Minneapolis George Floyd had vermoord.

Deze twee beelden hebben veel meer gemeen dan visuele overeenkomsten: het stedelijke landschap, de zich herhalende patronen, de verduisterde gezichten. Beide bevatten grote groepen mensen die zich bezighouden met wat psycholoog Phil Zimbardo 'daden van alledaags heldendom' noemt, kleinschalige goede daden die misschien gewoon lijken. Maar vermenigvuldigd met miljoenen, overtreft de impact van dergelijke daden - in geredde levens en in veranderde gedachten - veel meer dan wat een enkele heroïsche daad kan opleveren.

Tijdens twee crises - een wereldwijde pandemie en de plaag van racisme en politiegeweld - beleeft het collectieve heroïsme een moment dat het sinds het hoogtepunt van het tijdperk van de burgerrechten niet meer heeft gehad. Door manieren te vinden om dat momentum te behouden, kunnen we voldoen aan de schaal van wat ons te wachten staat, iets wat Martin Luther King zijn hele leven benadrukte.

'We zitten gevangen in een onontkoombaar netwerk van wederkerigheid, samengebonden in een enkel kledingstuk van het lot', schreef hij in een brief uit de gevangenis van Birmingham. "Wat een persoon rechtstreeks beïnvloedt, beïnvloedt alles indirect."

De held van de eenzame wolf

In Amerika, en in het Westen in het algemeen, is het concept van heldendom verbonden met het ideaal van het triomfantelijke individu. Boeken en artikelen verheerlijken de prestaties van Malala Yousafzai, Sully Sullenberger en Wesley Autrey, die hun leven en veiligheid op het spel zetten voor anderen. Torenhoge figuren zoals deze domineren ook ons ​​gedeelde fictieve lexicon: Achilles, Black Panther, Katniss Everdeen.

Deze echte en fictieve helden, zo blijkt uit onderzoek, zetten ons ertoe aan om na te denken over onze waarden en zelfs zelf belangeloze actie te ondernemen. Maar onze first-string hero line-up weerspiegelt ook de unieke Amerikaanse aanbidding van individualisme en zelfvoorziening. Deugden als deze zijn handig als je vastzit in een cult-achtige mentaliteit of als je de enige bent die een leven kan redden - en ze kunnen ook contraproductief zijn in het licht van de wereldwijde catastrofe.

Maar zelfs in een land dat doordrenkt is van Ralph Waldo Emerson's zelfredzaamheidsbelijdenis, zoemt collectieve heldenmoed al lang onder de oppervlakte. Tijdens de Tweede Wereldoorlog groeiden miljoenen mensen overwinnings tuinen zodat de voedselreserves van het land naar de troepen konden gaan. Tijdens de pandemische griep van 1918 hebben grootschalige maskerdragende campagnes waarschijnlijk duizenden levens gered. En tijdens het tijdperk van de burgerrechten weigerden duizenden zwarte Amerikanen om met gescheiden stadsbussen te rijden - een standpunt dat uiteindelijk hielp bij het passeren van de Civil Rights Act van 1964.

Gedeelde overwinningen zoals deze 'komen voort uit een dringende sociale behoefte die teaminspanning vereist', zegt Scott Allison, psycholoog aan de University of Richmond, auteur van Heroic Leadership. "Dit grote collectief kan de stadia van de reis van de held doorlopen zoals een individu dat doet, te beginnen met de overgang naar een gevaarlijke, onbekende wereld, ontmoetingen met obstakels en vijanden, transformatie en uiteindelijk triomf."

In het beste geval kan collectieve heroïek zelfs de noodzaak van individuele heroïsche offers elimineren. In landen waar de meeste mensen kleinschalige gedragsveranderingen aanbrachten om COVID-19 op afstand te houden, hoefden heroïsche doktoren niet door overvolle patiëntenafdelingen te navigeren zonder voldoende beschermende uitrusting.

Wanneer gewoon buitengewoon begint

De kenmerkende eigenschap van collectief heldendom is dat het voornamelijk bestaat uit alledaagse, gewone handelingen: een masker aantrekken, meedoen aan een protest, naar het werk lopen in plaats van de bus te nemen.

Op zichzelf zijn dergelijke handelingen gemakkelijk af te doen als onbeduidend. Afzonderlijk uitgevoerd, zouden ze waarschijnlijk onbeduidend zijn. Om te slagen, moet een collectieve heroïsche inspanning worden geconstrueerd als een acrobaatpiramide: elke acteur moet erop kunnen vertrouwen dat anderen meedoen om het gewicht van de structuur te ondersteunen. Studies van de Universiteit van Surrey tonen aan dat we, om geïnspireerd te worden tot collectieve actie, eerst een basisgeloof moeten hebben of hopen dat brede sociale verandering mogelijk is. Zonder deze hoop uiten mensen minder de wens om deel te nemen aan sociale bewegingen.

Amerikanen van alle achtergronden lopen nu het risico gearresteerd te worden om de oorzaak van raciale rechtvaardigheid te ondersteunen, en tonen daarmee hun basisvertrouwen dat meervoudige daden de naald kunnen bewegen. Dat toont aan dat deze demonstranten "een deel van het risico willen dragen", zegt Zeno Franco, een psycholoog en heroïsdeskundige aan het Medical College of Wisconsin. "Niet alleen thuis zitten en je slecht voelen voor een gemeenschap, maar erkennen dat de macht ons als individuen toebehoort wanneer we samen optreden."

Een held nodig? Kijk om je heen

We houden ervan om heroïsche individuen te verheffen. Maar op dit historische moment is collectieve heroïek het meest geschikt voor de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd.

DOOR ELIZABETH SVOBODA | 10 JUNI 2020

Bladwijzer afdrukken

Tegen de apocalyptische achtergrond van de afgelopen maanden vallen twee terugkerende beelden op. Een daarvan is dat mensen voor supermarkten in de rij staan, waarbij elke klant een masker draagt ​​om de verspreiding van COVID-19 te vertragen. De andere is van honderden mensen die op straat en bruggen liggen, handen achter hun rug, om te protesteren tegen racisme en geweld door de politie nadat politieagent Derek Chauvin in Minneapolis George Floyd had vermoord.

Deze twee beelden hebben veel meer gemeen dan visuele overeenkomsten: het stedelijke landschap, de zich herhalende patronen, de verduisterde gezichten. Beide bevatten grote groepen mensen die zich bezighouden met wat psycholoog Phil Zimbardo 'daden van alledaags heldendom' noemt, kleinschalige goede daden die misschien gewoon lijken. Maar vermenigvuldigd met miljoenen, overtreft de impact van dergelijke daden - in geredde levens en in veranderde gedachten - veel meer dan wat een enkele heroïsche daad kan opleveren.

Tijdens twee crises - een wereldwijde pandemie en de plaag van racisme en politiegeweld - beleeft het collectieve heroïsme een moment dat het sinds het hoogtepunt van het tijdperk van de burgerrechten niet meer heeft gehad. Door manieren te vinden om dat momentum te behouden, kunnen we voldoen aan de schaal van wat ons te wachten staat, iets wat Martin Luther King zijn hele leven benadrukte.

'We zitten gevangen in een onontkoombaar netwerk van wederkerigheid, samengebonden in een enkel kledingstuk van het lot', schreef hij in een brief uit de gevangenis van Birmingham. "Wat een persoon rechtstreeks beïnvloedt, beïnvloedt alles indirect."

De held van de eenzame wolf

In Amerika, en in het Westen in het algemeen, is het concept van heldendom verbonden met het ideaal van het triomfantelijke individu. Boeken en artikelen verheerlijken de prestaties van Malala Yousafzai, Sully Sullenberger en Wesley Autrey, die hun leven en veiligheid op het spel zetten voor anderen. Torenhoge figuren zoals deze domineren ook ons ​​gedeelde fictieve lexicon: Achilles, Black Panther, Katniss Everdeen.

Deze echte en fictieve helden, zo blijkt uit onderzoek, zetten ons ertoe aan om na te denken over onze waarden en zelfs zelf belangeloze actie te ondernemen. Maar onze first-string hero line-up weerspiegelt ook de unieke Amerikaanse aanbidding van individualisme en zelfvoorziening. Deugden als deze zijn handig als je vastzit in een cult-achtige mentaliteit of als je de enige bent die een leven kan redden - en ze kunnen ook contraproductief zijn in het licht van de wereldwijde catastrofe.

Maar zelfs in een land dat doordrenkt is van Ralph Waldo Emerson's zelfredzaamheidsbelijdenis, zoemt collectieve heldenmoed al lang onder de oppervlakte. Tijdens de Tweede Wereldoorlog groeiden miljoenen mensen overwinnings tuinen zodat de voedselreserves van het land naar de troepen konden gaan. Tijdens de pandemische griep van 1918 hebben grootschalige maskerdragende campagnes waarschijnlijk duizenden levens gered. En tijdens het tijdperk van de burgerrechten weigerden duizenden zwarte Amerikanen om met gescheiden stadsbussen te rijden - een standpunt dat uiteindelijk hielp bij het passeren van de Civil Rights Act van 1964.

Gedeelde overwinningen zoals deze 'komen voort uit een dringende sociale behoefte die teaminspanning vereist', zegt Scott Allison, psycholoog aan de University of Richmond, auteur van Heroic Leadership. "Dit grote collectief kan de stadia van de reis van de held doorlopen zoals een individu dat doet, te beginnen met de overgang naar een gevaarlijke, onbekende wereld, ontmoetingen met obstakels en vijanden, transformatie en uiteindelijk triomf."

In het beste geval kan collectieve heroïek zelfs de noodzaak van individuele heroïsche offers elimineren. In landen waar de meeste mensen kleinschalige gedragsveranderingen aanbrachten om COVID-19 op afstand te houden, hoefden heroïsche doktoren niet door overvolle patiëntenafdelingen te navigeren zonder voldoende beschermende uitrusting.

Wanneer gewoon buitengewoon begint

De kenmerkende eigenschap van collectief heldendom is dat het voornamelijk bestaat uit alledaagse, gewone handelingen: een masker aantrekken, meedoen aan een protest, naar het werk lopen in plaats van de bus te nemen.

Op zichzelf zijn dergelijke handelingen gemakkelijk af te doen als onbeduidend. Afzonderlijk uitgevoerd, zouden ze waarschijnlijk onbeduidend zijn. Om te slagen, moet een collectieve heroïsche inspanning worden geconstrueerd als een acrobaatpiramide: elke acteur moet erop kunnen vertrouwen dat anderen meedoen om het gewicht van de structuur te ondersteunen. Studies van de Universiteit van Surrey tonen aan dat we, om geïnspireerd te worden tot collectieve actie, eerst een basisgeloof moeten hebben of hopen dat brede sociale verandering mogelijk is. Zonder deze hoop uiten mensen minder de wens om deel te nemen aan sociale bewegingen.

Amerikanen van alle achtergronden lopen nu het risico gearresteerd te worden om de oorzaak van raciale rechtvaardigheid te ondersteunen, en tonen daarmee hun basisvertrouwen dat meervoudige daden de naald kunnen bewegen. Dat toont aan dat deze demonstranten "een deel van het risico willen dragen", zegt Zeno Franco, een psycholoog en heroïsdeskundige aan het Medical College of Wisconsin. "Niet alleen thuis zitten en je slecht voelen voor een gemeenschap, maar erkennen dat de macht ons als individuen toebehoort wanneer we samen optreden."