Ruzie en conflicten binnen families zijn normaal; hier tips om de "wonden effectiever te herstellen"

Familieconflict is normaal; Het is de reparatie die ertoe doet
Hier leest u hoe u door de onvermijdelijke spanning en ontkoppeling in familierelaties kunt navigeren.
GOOD SCIENCE CENTTER DIANA DIVECHA | 27 OKTOBER 2020

Drie maanden na de pandemie had ik de neiging om mijn 28-jarige dochter en haar man te zien, 3.000 mijl verderop. Ze had een acute gezondheidscrisis doorstaan, gevolgd door protesten van de gemeenschap die hen beiden de straat op dreef om voedsel te serveren en buurten schoon te maken. Ze konden het hoofd bieden, maar door de opeenstapeling van uitdagingen wilde de moeder in mij contact met hen maken en hen steunen. Dus, samen met mijn man, mijn andere dochter en haar man, vormde ons gezin van zes volwassenen en twee honden een nieuwe pod in het huis van mijn dochter in de stomende hitte van de zomer in Minneapolis.


Terwijl ik inpakte, kroop er een vleugje twijfel naar binnen. Wij zes hadden nooit samen onder hetzelfde dak gewoond. Zou ik het opblazen? Zou ik "met mijn lippen flapperen", zoals een vriend het noemt, en per ongeluk iets kwetsends zeggen? Enige tijd geleden, op een onzorgvuldig moment van uitputting, had ik mijn kersverse schoonzoon beledigd met een gedachteloze opmerking. Hij was terecht gewond, en het kostte een lange brief en een telefoontje om ons weer op het goede spoor te krijgen.

Mijn eigen broers en zussen en ik zijn opgegroeid in de hardnekkige breuk die het huwelijk van mijn ouders was. Hun levenslange conflict zaaide onenigheid en verdeeldheid in iedereen om hen heen. Ik heb hard gewerkt om met mijn man en onze kinderen een ander, positief gezinsklimaat te creëren. Maar mijn oude geesten achtervolgden me, en ik wilde niets goeds verpesten.

Toch toont onderzoek aan dat het niet realistisch, mogelijk of zelfs gezond is om te verwachten dat onze relaties altijd harmonieus zullen zijn. Alles wat we weten van ontwikkelingswetenschap en onderzoek naar gezinnen suggereert dat er scheuren zullen ontstaan ​​- en wat belangrijker is, is hoe je erop reageert. Nu veel gezinnen meer tijd samen doorbrengen dan ooit, zijn er volop mogelijkheden voor spanning en gekwetste gevoelens. Deze momenten bieden ook voldoende uitnodigingen om opnieuw verbinding te maken.

Verbroken verbindingen zijn een feit in het leven
Onderzoeker Ed Tronick berekende samen met collega Andrew Gianino hoe vaak baby's en verzorgers op elkaar zijn afgestemd. (Afstemming is een heen en weer ritme van interactie waarbij partners positieve emoties delen.) Ze ontdekten dat het verrassend weinig is. Zelfs in gezonde, veilig gehechte relaties zijn zorgverleners en baby's slechts 30% van de tijd synchroon. De andere 70%, ze passen niet bij elkaar, werken niet synchroon of voeren reparaties uit en komen weer bij elkaar. Juichend werken zelfs baby's aan reparaties met hun blikken, glimlachen, gebaren, protesten en telefoontjes.

Deze mismatches en reparaties zijn cruciaal, legt Tronick uit. Ze zijn belangrijk voor de zelfregulering, coping en veerkracht van opgroeiende kinderen. Het is door deze discrepanties - in kleine, beheersbare doses - dat baby's, en latere kinderen, leren dat de wereld ze niet perfect volgt. Deze kleine blootstellingen aan de microstress van onaangename gevoelens, gevolgd door de aangename gevoelens die gepaard gaan met herstel of weer bij elkaar komen, zijn wat hen een beheersbare oefening geeft om hun boot drijvend te houden als het water woelig is. Anders gezegd: als een verzorger perfect aan alle behoeften van zijn kind zou voldoen, zou dit de ontwikkeling van het kind in de weg staan.

"Het herstellen van breuken is het meest essentiële bij het ouderschap", zegt UCLA-neuropsychiater Dan Siegel, directeur van het Mindsight Institute en auteur van verschillende boeken over interpersoonlijke neurobiologie.

Het leven is een reeks van mismatches, miscommunicaties en verkeerde afstemmingen die snel worden hersteld, zegt Tronick, en dan weer slecht gecoördineerd en stressvol worden, en opnieuw worden hersteld. Dit gebeurt duizenden keren per dag en miljoenen keren per jaar.

Uit ander onderzoek blijkt dat kinderen meer conflicten en reparaties hebben met vrienden dan met niet-vrienden. Conflict tussen broers en zussen is legendarisch; en de conflicten van volwassenen escaleren wanneer ze ouders worden. Als interpersoonlijke conflicten onvermijdelijk - en zelfs noodzakelijk - zijn, dan is de enige manier waarop we belangrijke relaties kunnen onderhouden, door ze beter te hersynchroniseren, en vooral in het neigen naar reparaties wanneer ze scheuren.

"Relaties verkleinen tot de omvang van het reparatiegebied", zegt Rick Hanson, psycholoog en auteur van verschillende boeken over de neurowetenschap van welzijn. "Maar een bod op reparatie is een van de liefste en meest kwetsbare en belangrijke soorten communicatie die mensen elkaar bieden", voegt hij eraan toe. "Er staat dat je de relatie waardeert."

Het gezinsweefsel versterken
In een kleine Canadese studie onderzochten onderzoekers hoe ouders van vier- tot zevenjarige kinderen hun relatie met hun kinderen versterkten, schaden of herstelden. Ouders zeiden dat hun relatie met hun kinderen werd versterkt door 'horizontale' of egalitaire uitwisselingen zoals samen spelen, onderhandelen, om beurten, compromissen sluiten, plezier hebben of psychologische intimiteit delen - met andere woorden, elkaar respecteren en genieten. Hun relaties werden geschaad door een te grote afhankelijkheid van macht en autoriteit, en vooral door blokkerende tactieken zoals de 'stille behandeling'. Als er misstappen waren, herstelden en herstelden ouders de intimiteit door hun warmte en genegenheid te uiten, te praten over wat er was gebeurd en zich te verontschuldigen.

Dit model van versterken, beschadigen en herstellen kan u helpen na te denken over uw eigen interacties. Wanneer een familierelatie al positief is, is er een basis van vertrouwen en een geloof in de goede bedoelingen van de ander, waardoor iedereen gemakkelijker kan herstellen van kleine breuken. Om deze reden helpt het om proactief de structuur van familierelaties te onderhouden.

Dat kan beginnen met het simpelweg opbouwen van een investering in positieve interacties:

Besteed “speciale tijd” met elk kind afzonderlijk om meer ruimte te creëren om uw één-op-één-relatie te verdiepen. Laat ze de agenda bepalen en bepaal hoe lang je samen doorbrengt.
Waardeer hardop, deel uw bedenkingen in dankbaarheid en merk de hele dag of week af en toe het goede in uw kinderen op.
U wilt ook uitkijken voor manieren waarop u de relatie zou kunnen schaden. Als je ooit twijfelt over de motieven van een kind, controleer dan hun bedoelingen achter hun gedrag en ga er niet vanuit dat het slechte bedoelingen waren. Taal als: "Ik heb gemerkt dat ..." of "Vertel me wat er is gebeurd ..." of "En wat is er toen gebeurd?" kan u helpen een ervaring te begrijpen vanuit het oogpunt van het kind.

Als u met een kind praat, bedenk dan hoe ze kunnen ontvangen wat u zegt. Onthoud dat woorden en stilte gewicht hebben; kinderen zijn "emotionele geigertellers" en lezen je gevoelens veel meer dan dat ze je woorden verwerken. Als je door gevoelens of trauma's heen werkt die er niets mee te maken hebben, zorg dan dat je verantwoordelijk bent voor je eigen gevoelens en neem even de tijd om jezelf te kalmeren voordat je iets zegt.

In deze context van verbinding en begrip kun je vervolgens een familiecultuur creëren waarin breuken worden verwacht en reparaties welkom zijn:

Let op kleine biedingen voor reparaties. Soms hebben we zo veel aan onze geest dat we de blik, het gebaar of de uitdrukking van een kind missen die laat zien dat ze echt willen dat ze opnieuw verbinding willen maken.
Normaliseer verzoeken als 'Ik heb een reparatie nodig' of 'Kunnen we opnieuw uitvoeren?' We moeten anderen kunnen laten weten wanneer de relatie is geschaad.
Evenzo, als je denkt dat je misschien op iemands tenen hebt gestapt, ga dan terug om het te controleren. Vroegtijdig een misstap opvangen kan helpen.
Als je geïrriteerd bent door het gedrag van een gezinslid, probeer dan je verzoek om verandering in positieve taal te formuleren; dat wil zeggen, zeg wat u wilt dat ze doen in plaats van wat u niet doet. Taal als: "Ik heb een verzoek ..." of "Zou je bereid zijn om ...?" houdt de uitwisseling meer neutraal en helpt de ontvanger betrokken te blijven in plaats van zich te verdedigen.

Je kunt ook gezonde reparaties modelleren met mensen om je heen, zodat ze worden genormaliseerd en kinderen hun nut in realtime zien. Kinderen hebben er baat bij als ze zien hoe volwassenen conflicten constructief oplossen.

Vier stappen naar een authentieke reparatie
Er zijn oneindig veel soorten reparaties, en ze kunnen op een aantal manieren variëren, afhankelijk van de leeftijd en het temperament van uw kind en hoe ernstig de breuk was.

Baby's hebben fysiek contact nodig en het herstel van liefde en veiligheid. Oudere kinderen hebben genegenheid en meer woorden nodig. Tieners hebben mogelijk meer complexe gesprekken nodig. Individuele kinderen verschillen in hun stijl - sommige hebben meer woorden nodig dan andere, en wat het ene kind kwetst, kan een ander kind niet in de weg staan. Het kan ook zijn dat jouw stijl niet overeenkomt met die van het kind, waardoor je verder moet strekken.

Sommige storingen zijn klein en hebben misschien alleen een check-in nodig, maar diepere wonden hebben meer aandacht nodig. Houd de verontschuldiging in verhouding tot de pijn. Wat belangrijk is, is niet jouw oordeel over hoe gekwetst iemand zou moeten zijn, maar de feitelijk gevoelde ervaring van de pijn van het kind. Een eenmalige verontschuldiging kan voldoende zijn, maar sommige reparaties moeten in de loop van de tijd regelmatig worden erkend om die stof echt weer aan elkaar te naaien. Het is vaak handig om later in te checken om te zien of de wijzigingen werken.

Hoewel elke reparatie uniek is, omvatten authentieke reparaties doorgaans dezelfde stappen.

1. Erken de overtreding. Probeer eerst de pijn die u heeft veroorzaakt te begrijpen. Het maakt niet uit of het onbedoeld was of wat uw redenen waren. Dit is het moment om je eigen afweersysteem uit te schakelen en je te concentreren op het begrijpen en benoemen van de pijn of woede van de ander.

Soms moet u uw begrip controleren. Begin langzaam: 'Heb ik je pijn gedaan? Help me te begrijpen hoe. " Dit kan vernederend zijn en vereist dat we met een open hart luisteren terwijl we het perspectief van de ander in ons opnemen.

Probeer de verontschuldiging niet te ondermijnen door kanttekeningen te plaatsen, zoals het kind de schuld geven omdat het gevoelig of slecht gedrag vertoont of het verdient wat er is gebeurd. Elke poging om de wond te verdoezelen, te minimaliseren of te verdunnen is geen authentieke reparatie. Kinderen hebben een scherp gevoel voor authenticiteit. Het faken of overweldigen zal niet werken.

Een spirituele leraar herinnerde me aan een oud gezegde: "Het is erkennen dat de wond de doorn eruit haalt." Het is wat onze menselijkheid opnieuw verbindt

2. Toon wroeging. Hier is een oprecht "Het spijt me" voldoende.

Voeg er niets aan toe. Een van de fouten die volwassenen vaak maken, volgens therapeut en auteur Harriet Lerner, is een discipline-component aan te pakken: 'Laat het niet meer gebeuren' of 'De volgende keer ga je het echt snappen'. Dit, zegt Lerner, is wat kinderen ervan weerhoudt om zelf excuses te gebruiken.

Excuses aanbieden kan lastig zijn voor volwassenen. Het kan onder ons voelen, of we kunnen bang zijn dat we onze kracht weggeven. We zouden ons niet moeten verontschuldigen bij een kind, want als volwassenen hebben we altijd gelijk, toch? Natuurlijk niet. Maar het is gemakkelijk om vast te lopen in een verticale machtsrelatie met ons kind, waardoor het moeilijk is om terug te komen.

Aan de andere kant kunnen sommige volwassenen - vooral vrouwen, zegt Rick Hanson - overboord gaan en te uitbundig, te onderdanig of zelfs te snel zijn in hun pogingen om zich te verontschuldigen. Hierdoor kan de verontschuldiging meer over jezelf gaan dan over de persoon die gekwetst is. Of het kan een symptoom zijn van de behoefte aan iemands eigen grenswerk.

Er is geen perfecte formule voor een verontschuldiging, behalve dat deze wordt afgeleverd op een manier die de wond erkent en goedmaakt. En daar kunnen verschillende paden naartoe zijn. Ons gezin gebruikt soms een grapje: 'Je had gelijk, ik had het mis, je had gelijk, ik had het mis, je had gelijk, ik had het mis', om op speelse wijze lichte overtredingen te erkennen. Sommige verontschuldigingen zijn non-verbaal: mijn vader boete voor het missen van al mijn kinderverjaardagen toen hij 2.000 mijl reisde om me voor de deur te verrassen voor een volwassen verjaardag. Woorden zijn niet zijn sterkste punt, maar zijn planning, inspanning en optreden was de reparatie. Excuses kunnen allerlei soorten tonen en kwaliteiten aannemen.

3. Overweeg een korte uitleg te geven. Als u merkt dat de andere persoon openstaat voor luisteren, kunt u een korte toelichting geven op uw standpunt, maar wees voorzichtig, want dit kan een gladde helling zijn. Voel hoeveel genoeg is. De focus van de verontschuldiging ligt op de ervaring van de gewonde. Als een verklaring helpt, prima, maar het mag de bedoeling niet doen ontsporen. Dit is niet het moment om uw eigen grieven toe te voegen - dat is een gesprek voor een andere tijd.

4. Geef uiting aan uw oprechte intentie om de situatie op te lossen en te voorkomen dat deze zich opnieuw voordoet. Probeer vooral met een kind concreet en uitvoerbaar te zijn over hoe dezelfde fout in de toekomst kan worden voorkomen. "Ik ga heel hard mijn best doen om ..." en "Laten we nog eens kijken hoe het voelt ..." kan een begin zijn.

Vergeet niet om jezelf ook te vergeven. Dit is een aanbestedingsproces, we zijn allemaal bezig met werken en volwassenen zijn nog in ontwikkeling. Ik weet dat ik dat ben.

Voorafgaand aan ons bezoek hadden mijn dochter en ik een telefoongesprek. We deelden onze opwinding over de zeldzame kans om zoveel tijd samen door te brengen. Vervolgens uitten we voorzichtig onze zorgen.

"Ik ben bang dat we elkaar op de zenuwen werken," zei ik.

"Ik ben bang dat ik de hele tijd zal koken en schoonmaken," antwoordde ze.

Dus hebben we een strategie bedacht om deze zwakke punten te voorkomen. Ze maakte een spreadsheet met klusjes waar iedereen zich aanmeldde voor een beurt koken en schoonmaken, en we bespraken de ruimtebehoeften die mensen zouden hebben om te werken en te bellen.

Toen haalde ik diep adem en nam een ​​bladzijde uit de wetenschap. "Ik denk dat we moeten verwachten dat er conflicten zullen plaatsvinden", zei ik. "Het is hoe we door ze werken dat er toe doet. De liefde zit in de reparatie. "

Dit artikel is een samenvatting van een langer artikel zie blog van Diana Divecha, developmentalscience.com.