Music heals

Hoe muziek ons geneest, zelfs als het triest is – door een neurowetenschapper die een nieuwe studie van muzikale therapie leidt

The Conversation: 14 november 2023

Er is een hernieuwde fascinatie voor de geheugenstimulerende en helende krachten van muziek. Deze heropleving kan in de eerste plaats worden toegeschreven aan recente doorbraken in neurowetenschappelijk onderzoek, waarbij de therapeutische eigenschappen van muziek zijn onderbouwd, zoals emotionele regulatie en hernieuwde behandeling van de hersenen. Dit heeft geleid tot een groeiende integratie van muziektherapie met conventionele behandelingen voor de geestelijke gezondheid.

Er is al aangetoond dat dergelijke muzikale interventies mensen met kanker, chronische pijn en depressie helpen. De slopende gevolgen van stress, zoals verhoogde bloeddruk en spierspanning, kunnen ook worden verlicht door de kracht van muziek.

Als zowel een oude muziekfan als neurowetenschapper, geloof ik dat muziek een speciale status heeft onder alle kunsten in termen van de breedte en de diepte van de impact op mensen. Een cruciaal aspect is de krachten van het ophalen van autobiografisch geheugen - het aanmoedigen van vaak zeer persoonlijke herinneringen aan ervaringen uit het verleden. We kunnen allemaal een geval vertellen waarin een deuntje ons terug in de tijd transporteert, herinneringen aan het aanwakkeren en ze vaak met een reeks krachtige emoties overstuurt.

Maar verbeterde herinneringen kunnen ook voorkomen bij dementiepatiënten, voor wie de transformatieve impact van muziektherapie soms een sluis van herinneringen opent - van geliefde ervaringen uit de kindertijd en de aroma's en smaken van de keuken van een moeder, tot luie zomermiddagen doorgebracht met familie of de sfeer en energie van een muziekfestival.

Een opmerkelijk voorbeeld is een veelgeprezen gedeelde video gemaakt door de Asociacion M?sica para Despertar, waarvan wordt gedacht dat het de Spaans-Cubiaanse ballerina Martha Gonzalez Saldaca bevat (hoewel er enige controverse is geweest over haar identiteit). De muziek van het Zwanenmeer van Tchaikovsky lijkt gekoesterde herinneringen en zelfs motorische reacties te reactiveren in deze voormalige prima ballerina, die enkele van haar voormalige dansbewegingen voor de camera gaat repeteren.

Het Zwanenmeer van Tsjaikovski lijkt de langgebruikte motorische reacties in deze voormalige ballerina te reactiveren.

In ons laboratorium aan de Northumbria University willen we deze recente neurowetenschappelijke vooruitgang benutten om ons begrip van de ingewikkelde verbinding tussen muziek, de hersenen en het mentale welzijn te verdiepen. We willen specifieke vragen beantwoorden, zoals waarom trieste of bitterzoete muziek voor sommige mensen een unieke therapeutische rol speelt en welke delen van de hersenen het aanraakt in vergelijking met gelukkiger composities.

Geavanceerde onderzoekstools zoals EEG-monitoren met een hoge dichtheid (elektroencefalogram) (Werken) stellen ons in staat om in realtime op te nemen hoe de hersenen met elkaar praten terwijl iemand naar een nummer of symfonie luistert. Deze regio's worden gestimuleerd door verschillende aspecten van de muziek, van de emotionele inhoud tot de melodische structuur, de teksten tot de ritmische patronen.

Natuurlijk is de reactie van iedereen op muziek zeer persoonlijk, dus ons onderzoek vereist ook dat onze studiedeelnemers beschrijven hoe een bepaald muziekstuk hen het gevoel geeft - inclusief het vermogen om diepgaande introspectie aan te moedigen en zinvolle herinneringen op te roepen.

Ludwig van Beethoven verklaarde ooit: “Muziek is de enige ontlichamelijke intrede in de hogere wereld van kennis die de mensheid begrijpt, maar die de mensheid niet kan begrijpen.” Met behulp van de neurowetenschappen hopen we daar verandering in te brengen.

Een korte geschiedenis van muziektherapie

De oude oorsprong van muziek dateert van voor aspecten van taal en rationeel denken. De wortels zijn meer dan 10.000 jaar geleden terug te voeren op het Paleolithische tijdperk, toen vroege mensen het gebruikten voor communicatie en emotionele expressie. Archeologische vondsten omvatten oude botfluiten en percussie-instrumenten gemaakt van botten en stenen, evenals markeringen die de meest acuustische resonantieplaats in een grot en zelfs schilderijen met muziekbijeenkomsten opmerken.

Muziek in het daaropvolgende Neolithische tijdperk ging door een aanzienlijke ontwikkeling binnen permanente nederzettingen over de hele wereld. Opgravingen hebben verschillende muziekinstrumenten onthuld, waaronder harpen en complexe percussie-instrumenten, die het groeiende belang van muziek in religieuze ceremonies en sociale bijeenkomsten in deze periode benadrukken - naast de opkomst van rudimentaire vormen van muzieknotatie, duidelijk in kleitabletten van het oude Mesopotamië in West-Azië.

De Griekse filosofen Plato en Aristoteles erkenden beiden de centrale rol van muziek in de menselijke ervaring. Plato schetste de kracht van muziek als een aangename en helende stimulans en zei: “Muziek is een morele wet. Het geeft de ziel aan het universum, vleugels voor de geest, vlucht naar de verbeelding. Meer praktisch suggereerde Aristoteles: “Muziek heeft de kracht om het karakter te vormen en moet daarom worden geïntroduceerd in het onderwijs van de jongeren.”

Door de geschiedenis heen hebben veel culturen de helende krachten van de muziek omarmd. De oude Egyptenaren verwerkten muziek in hun religieuze ceremonies, omdat ze het als een therapeutische kracht beschouwden. Indianenstammen, zoals de Navajo, gebruikten muziek en dans in hun genezingsrituelen, vertrouwden op drummen en zingen om fysiek en spiritueel welzijn te bevorderen. In de traditionele Chinese geneeskunde werd aangenomen dat specifieke muzikale tonen en ritmes de energie van het lichaam (qi) in evenwicht brengen en de gezondheid verbeteren.

Tijdens de Middeleeuwen en de Renaissance was de christelijke kerk cruciaal in het populariseren van “muziek voor de massa”. Door de congregationele hymnezang konden aanbidders tijdens kerkdiensten gemeenschappelijke muziek beoefenen. Deze gedeelde muzikale expressie was een krachtig medium voor religieuze toewijding en onderwijs, waarbij de kloof werd overbrugd voor een grotendeels niet-geletterde bevolking om contact te maken met hun geloof door middel van melodie en teksten. Gemeenschappelijk zingen is niet alleen een culturele en religieuze traditie, maar ook als een therapeutische ervaring.

In de 18e en 19e eeuw liepen vroege onderzoeken naar het menselijk zenuwstelsel parallel aan de opkomst van muziektherapie als een studiegebied. Pioniers zoals de Amerikaanse arts Benjamin Rush, een ondertekenaar van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring in 1776, erkenden het therapeutische potentieel van muziek om de geestelijke gezondheid te verbeteren.

Kort daarna begonnen figuren als Samuel Mathews (een van Rush’s studenten) experimenten uit te voeren over de effecten van muziek op het zenuwstelsel, waarbij ze de basis legden voor moderne muziektherapie. Dit vroege werk zorgde voor de springplank voor E. Thayer Gaston, bekend als de “vader van de muziektherapie”, om het te promoten als een legitieme discipline in de VS. Deze ontwikkelingen inspireerden soortgelijke inspanningen in het Verenigd Koninkrijk, waar Mary Priestley een belangrijke bijdrage leverde aan de ontwikkeling van muziektherapie als een gerespecteerd veld.

De inzichten uit deze vroege verkenningen hebben sindsdien psychologen en neurowetenschappers blijven beïnvloeden - inclusief de overleden, grote neuroloog en bestsellerauteur Oliver Sacks, die dat opmerkte:

Muziek kan ons uit de depressie halen of ons tot tranen toe bewegen. Het is een remedie, een tonicum, sinaasappelsap voor het oor.

Het ‘Mozart effect’

Muziek was mijn beroep, maar het was ook een speciale en zeer persoonlijke bezigheid ... Het belangrijkste was dat het me een manier gaf om de uitdagingen van het leven het hoofd te bieden, mijn gevoelens te leren kanaliseren en veilig uit te drukken. Muziek leerde me hoe ik mijn gedachten, zowel de aangename als de pijnlijke, moest nemen en er iets moois van moest maken.

Het bestuderen en begrijpen van alle hersenmechanismen die gepaard gaan met het luisteren naar muziek en de effecten ervan, vereist meer dan alleen neurowetenschappers. Ons diverse team bestaat uit muziekexperts zoals Dimana Kardzhieva (hierboven geciteerd), die op vijfjarige leeftijd piano ging spelen en studeerde aan de National School of Music in Sofia, Bulgarije. Nu een cognitief psycholoog, helpt haar gecombineerde begrip van muziek en cognitieve processen ons te verdiepen in de complexe mechanismen waarmee muziek onze geest beïnvloedt (en kalmeert). Een neurowetenschapper alleen al kan in dit streven tekortschieten.

Het uitgangspunt van ons onderzoek was het zogenaamde "Mozart-effect" - de suggestie dat blootstelling aan ingewikkelde muzikale composities, vooral klassieke stukken, de hersenactiviteit stimuleert en uiteindelijk de cognitieve vaardigheden verbetert. Hoewel er vervolgens gemengde bevindingen zijn geweest over de vraag of het Mozart-effect echt is, vanwege de verschillende methoden die onderzoekers in de loop der jaren gebruiken, heeft dit werk niettemin geleid tot aanzienlijke vooruitgang in ons begrip van het effect van muziek op de hersenen.

Als ik Shania Twain's You're Still The One hoor, neem ik dan terug op mijn 15e, spelend op de pc van mijn vader. Ik was de rotzooi aan het opruimen nadat hij had geprobeerd [zijn eigen leven te nemen]. Hij had naar haar album geluisterd en ik speelde het terwijl ik opknappen. Wanneer ik het nummer hoor, word ik teruggenomen - het verdriet en de woede komen terug.

Er is een hernieuwde fascinatie voor de geheugenstimulerende en helende krachten van muziek. Deze heropleving kan in de eerste plaats worden toegeschreven aan recente doorbraken in neurowetenschappelijk onderzoek, waarbij de therapeutische eigenschappen van muziek zijn onderbouwd, zoals emotionele regulatie en hernieuwde behandeling van de hersenen. Dit heeft geleid tot een groeiende integratie van muziektherapie met conventionele behandelingen voor de geestelijke gezondheid.

Er is al aangetoond dat dergelijke muzikale interventies mensen met kanker, chronische pijn en depressie helpen. De slopende gevolgen van stress, zoals verhoogde bloeddruk en spierspanning, kunnen ook worden verlicht door de kracht van muziek.

Over de hele wereld zien we ongekende niveaus van psychische aandoeningen op alle leeftijden, van kinderen tot de alleroude - met enorme kosten voor gezinnen, gemeenschappen en economieën. In deze serie onderzoeken we wat de oorzaak is van deze crisis en rapporteren we over het laatste onderzoek om de geestelijke gezondheid van mensen in alle stadia van het leven te verbeteren.

Als zowel een oude muziekfan als neurowetenschapper, geloof ik dat muziek een speciale status heeft onder alle kunsten in termen van de breedte en de diepte van de impact op mensen. Een cruciaal aspect is de krachten van het ophalen van autobiografisch geheugen - het aanmoedigen van vaak zeer persoonlijke herinneringen aan ervaringen uit het verleden. We kunnen allemaal een geval vertellen waarin een deuntje ons terug in de tijd transporteert, herinneringen aan het aanwakkeren en ze vaak met een reeks krachtige emoties overstuurt.

Maar verbeterde herinneringen kunnen ook voorkomen bij dementiepatiënten, voor wie de transformatieve impact van muziektherapie soms een sluis van herinneringen opent - van geliefde ervaringen uit de kindertijd en de aroma's en smaken van de keuken van een moeder, tot luie zomermiddagen doorgebracht met familie of de sfeer en energie van een muziekfestival.

Een opmerkelijk voorbeeld is een veelgeprezen gedeelde video gemaakt door de Asociacion M?sica para Despertar, waarvan wordt gedacht dat het de Spaans-Cubiaanse ballerina Martha Gonzalez Saldaca bevat (hoewel er enige controverse is geweest over haar identiteit). De muziek van het Zwanenmeer van Tchaikovsky lijkt gekoesterde herinneringen en zelfs motorische reacties te reactiveren in deze voormalige prima ballerina, die enkele van haar voormalige dansbewegingen voor de camera gaat repeteren.

Het Zwanenmeer van Tsjaikovski lijkt de langgebruikte motorische reacties in deze voormalige ballerina te reactiveren.

In ons laboratorium aan de Northumbria University willen we deze recente neurowetenschappelijke vooruitgang benutten om ons begrip van de ingewikkelde verbinding tussen muziek, de hersenen en het mentale welzijn te verdiepen. We willen specifieke vragen beantwoorden, zoals waarom trieste of bitterzoete muziek voor sommige mensen een unieke therapeutische rol speelt en welke delen van de hersenen het aanraakt in vergelijking met gelukkiger composities.

Geavanceerde onderzoekstools zoals EEG-monitoren met een hoge dichtheid (elektroencefalogram) (Werken) stellen ons in staat om in realtime op te nemen hoe de hersenen met elkaar praten terwijl iemand naar een nummer of symfonie luistert. Deze regio's worden gestimuleerd door verschillende aspecten van de muziek, van de emotionele inhoud tot de melodische structuur, de teksten tot de ritmische patronen.

Natuurlijk is de reactie van iedereen op muziek zeer persoonlijk, dus ons onderzoek vereist ook dat onze studiedeelnemers beschrijven hoe een bepaald muziekstuk hen het gevoel geeft - inclusief het vermogen om diepgaande introspectie aan te moedigen en zinvolle herinneringen op te roepen.

Ludwig van Beethoven verklaarde ooit: “Muziek is de enige ontlichamelijke intrede in de hogere wereld van kennis die de mensheid begrijpt, maar die de mensheid niet kan begrijpen.” Met behulp van de neurowetenschappen hopen we daar verandering in te brengen.

Een korte geschiedenis van muziektherapie

De oude oorsprong van muziek dateert van voor aspecten van taal en rationeel denken. De wortels zijn meer dan 10.000 jaar geleden terug te voeren op het Paleolithische tijdperk, toen vroege mensen het gebruikten voor communicatie en emotionele expressie. Archeologische vondsten omvatten oude botfluiten en percussie-instrumenten gemaakt van botten en stenen, evenals markeringen die de meest acuustische resonantieplaats in een grot en zelfs schilderijen met muziekbijeenkomsten opmerken.

Muziek in het daaropvolgende Neolithische tijdperk ging door een aanzienlijke ontwikkeling binnen permanente nederzettingen over de hele wereld. Opgravingen hebben verschillende muziekinstrumenten onthuld, waaronder harpen en complexe percussie-instrumenten, die het groeiende belang van muziek in religieuze ceremonies en sociale bijeenkomsten in deze periode benadrukken - naast de opkomst van rudimentaire vormen van muzieknotatie, duidelijk in kleitabletten van het oude Mesopotamië in West-Azië.

Prehistorische muziekinstrumenten. Musée d'Archéologie Nationale/Wikimedia, CC BY-NC-SA

De Griekse filosofen Plato en Aristoteles erkenden beiden de centrale rol van muziek in de menselijke ervaring. Plato schetste de kracht van muziek als een aangename en helende stimulans en zei: “Muziek is een morele wet. Het geeft de ziel aan het universum, vleugels voor de geest, vlucht naar de verbeelding. Meer praktisch suggereerde Aristoteles: “Muziek heeft de kracht om het karakter te vormen en moet daarom worden geïntroduceerd in het onderwijs van de jongeren.”

Door de geschiedenis heen hebben veel culturen de helende krachten van de muziek omarmd. De oude Egyptenaren verwerkten muziek in hun religieuze ceremonies, omdat ze het als een therapeutische kracht beschouwden. Indianenstammen, zoals de Navajo, gebruikten muziek en dans in hun genezingsrituelen, vertrouwden op drummen en zingen om fysiek en spiritueel welzijn te bevorderen. In de traditionele Chinese geneeskunde werd aangenomen dat specifieke muzikale tonen en ritmes de energie van het lichaam (qi) in evenwicht brengen en de gezondheid verbeteren.

Tijdens de Middeleeuwen en de Renaissance was de christelijke kerk cruciaal in het populariseren van “muziek voor de massa”. Door de congregationele hymnezang konden aanbidders tijdens kerkdiensten gemeenschappelijke muziek beoefenen. Deze gedeelde muzikale expressie was een krachtig medium voor religieuze toewijding en onderwijs, waarbij de kloof werd overbrugd voor een grotendeels niet-geletterde bevolking om contact te maken met hun geloof door middel van melodie en teksten. Gemeenschappelijk zingen is niet alleen een culturele en religieuze traditie, maar ook als een therapeutische ervaring.

Gemaakt door Benjamin Rush. NYPL Digitale Galerij/Wikimedia

In de 18e en 19e eeuw liepen vroege onderzoeken naar het menselijk zenuwstelsel parallel aan de opkomst van muziektherapie als een studiegebied. Pioniers zoals de Amerikaanse arts Benjamin Rush, een ondertekenaar van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring in 1776, erkenden het therapeutische potentieel van muziek om de geestelijke gezondheid te verbeteren.

Kort daarna begonnen figuren als Samuel Mathews (een van Rush’s studenten) experimenten uit te voeren over de effecten van muziek op het zenuwstelsel, waarbij ze de basis legden voor moderne muziektherapie. Dit vroege werk zorgde voor de springplank voor E. Thayer Gaston, bekend als de “vader van de muziektherapie”, om het te promoten als een legitieme discipline in de VS. Deze ontwikkelingen inspireerden soortgelijke inspanningen in het Verenigd Koninkrijk, waar Mary Priestley een belangrijke bijdrage leverde aan de ontwikkeling van muziektherapie als een gerespecteerd veld.

De inzichten uit deze vroege verkenningen hebben sindsdien psychologen en neurowetenschappers blijven beïnvloeden - inclusief de overleden, grote neuroloog en bestsellerauteur Oliver Sacks, die dat opmerkte:

Muziek kan ons uit de depressie halen of ons tot tranen toe bewegen. Het is een remedie, een tonicum, sinaasappelsap voor het oor.

Het ‘Mozart effect’

Muziek was mijn beroep, maar het was ook een speciale en zeer persoonlijke bezigheid ... Het belangrijkste was dat het me een manier gaf om de uitdagingen van het leven het hoofd te bieden, mijn gevoelens te leren kanaliseren en veilig uit te drukken. Muziek leerde me hoe ik mijn gedachten, zowel de aangename als de pijnlijke, moest nemen en er iets moois van moest maken.

Het bestuderen en begrijpen van alle hersenmechanismen die gepaard gaan met het luisteren naar muziek en de effecten ervan, vereist meer dan alleen neurowetenschappers. Ons diverse team bestaat uit muziekexperts zoals Dimana Kardzhieva (hierboven geciteerd), die op vijfjarige leeftijd piano ging spelen en studeerde aan de National School of Music in Sofia, Bulgarije. Nu een cognitief psycholoog, helpt haar gecombineerde begrip van muziek en cognitieve processen ons te verdiepen in de complexe mechanismen waarmee muziek onze geest beïnvloedt (en kalmeert). Een neurowetenschapper alleen al kan in dit streven tekortschieten.

Het uitgangspunt van ons onderzoek was het zogenaamde "Mozart-effect" - de suggestie dat blootstelling aan ingewikkelde muzikale composities, vooral klassieke stukken, de hersenactiviteit stimuleert en uiteindelijk de cognitieve vaardigheden verbetert. Hoewel er vervolgens gemengde bevindingen zijn geweest over de vraag of het Mozart-effect echt is, vanwege de verschillende methoden die onderzoekers in de loop der jaren gebruiken, heeft dit werk niettemin geleid tot aanzienlijke vooruitgang in ons begrip van het effect van muziek op de hersenen.

Luisteren naar Mozarts Sonata voor twee piano's in D werd in één onderzoek gevonden om de cognitieve vaardigheden te verbeteren.

In het oorspronkelijke onderzoek uit 1993 door Frances Rauscher en collega's ondervonden de deelnemers een verbetering in het ruimtelijk redeneervermogen na slechts tien minuten luisteren naar Mozarts Sonate voor twee piano's in D.

In onze studie uit 1997, waarin Beethovens tweede symfonie en rocktaar For the Love of God gebruikte, vonden we vergelijkbare directe effecten bij onze luisteraars - zoals gemeten door EEGEEG-activiteit in verband met aandachtsniveaus als de afgifte van het hormoon dopamine (de boodschapper van de hersenen voor vreugde, tevredenheid en de versterking van specifieke acties). Ons onderzoek wees uit dat met name klassieke muziek de aandacht op hoe we de wereld om ons heen verwerken, ongeacht de muzikale expertise of voorkeuren, maar ook de aandacht van de wereld om ons heen.

De schoonheid van de EEG-methodologie ligt in het vermogen om hersenprocessen met een nauwkeurigheid van een halve seconde te volgen, waardoor we onbewuste neurale reacties van bewuste reacties kunnen onderscheiden. Toen we herhaaldelijk eenvoudige vormen aan een persoon vertoonden, ontdekten we dat klassieke muziek hun vroege (voor-300 milliseconde) verwerking van deze stimuli versnelde. Andere muziek had niet hetzelfde effect – en evenmin als de voorkennis van onze vakken van, of van de voorkeur van, klassieke muziek. Zowel professionele rock als klassieke muzikanten die deelnamen aan onze studie verbeterden hun automatische, onbewuste cognitieve processen tijdens het luisteren naar klassieke muziek.

Maar we vonden ook indirecte effecten gerelateerd aan opwinding. Wanneer mensen zich onderdompelen in de muziek die ze persoonlijk leuk vinden, ervaren ze een dramatische verschuiving in hun alertheid en stemming. Dit fenomeen deelt overeenkomsten met de verhoogde cognitieve prestaties die vaak verband houden met andere plezierige ervaringen.

Vivaldi's Four Seasons volledig.

In een andere studie onderzochten we de bijzondere invloed van "programmamuziek" - de term voor instrumentale muziek die "een extra muzikale betekenis geeft", en waarvan wordt gezegd dat het een opmerkelijk vermogen heeft om geheugen, verbeelding en zelfreflectie aan te gaan. Toen onze deelnemers naar de Four Seasons van Antonio Vivaldi luisterden, meldden ze een levendige weergave van de veranderende seizoenen door de muziek - inclusief degenen die niet bekend waren met deze concerten. Uit ons onderzoek is bijvoorbeeld gebleken dat:

De lente - met name de goed erkende, levendige, emotionele en opbeurende eerste beweging - had het vermogen om mentale alertheid en hersenmetingen van aandacht en geheugen te verbeteren.

Wat is er in onze hersenen aan de hand?

De emotionele en therapeutische kwaliteiten van muziek houden sterk verband met de afgifte van neurochemicaliën. Een aantal daarvan wordt geassocieerd met geluk, waaronder oxytocine, serotonine en endorfines. dopamine staat centraal in de verbeterende eigenschappen van muziek.

Het activeert de afgifte van dopamine in regio's van de hersenen die zijn gewijd aan beloning en plezier, en sensaties van vreugde en euforie genereert die lijken op de impact van andere plezierige activiteiten zoals eten of seks hebben. Maar in tegenstelling tot deze activiteiten, die een duidelijke waarde hebben met betrekking tot overleving en voortplanting, is het evolutionaire voordeel van muziek minder duidelijk.

De sterke sociale functie wordt erkend als de belangrijkste factor achter de ontwikkeling en het behoud van muziek in de menselijke gemeenschap. Deze beschermende kwaliteit kan dus verklaren waarom het gebruik maakt van dezelfde neurale mechanismen als andere plezierige activiteiten.

Het beloningssysteem van de hersenen bestaat uit onderling verbonden gebieden, waarbij de kernaccumen dienen als krachtpatser. Het ligt diep in de subcorticale regio en de locatie verwijst naar zijn aanzienlijke betrokkenheid bij emotieverwerking, gezien de nabijheid van andere belangrijke regio's die hiermee verband houden.

Wanneer we ons bezighouden met muziek, of we nu spelen of luisteren, reageert de accumbens op de aangename aspecten ervan door de afgifte van dopamine te activeren. Dit proces, bekend als het dopamine-beloningspad, is van cruciaal belang voor het ervaren en versterken van positieve emoties zoals de gevoelens van geluk, vreugde of opwinding die muziek kan brengen.

We leren nog steeds over de volledige impact van muziek op verschillende delen van de hersenen, zoals Jonathan Smallwood, hoogleraar psychologie aan de Queen's University, Ontario, uitlegt:

Muziek kan ingewikkeld zijn om te begrijpen vanuit een neurowetenschappelijk perspectief. Een muziekstuk omvat veel domeinen die meestal geïsoleerd worden bestudeerd, zoals auditieve functie, emotie, taal en betekenis.

Dat gezegd hebbende, we kunnen zien hoe het effect van muziek op de hersenen verder gaat dan alleen plezier. De amygdala, een gebied van de hersenen dat bekend staat om zijn betrokkenheid bij emotie, genereert en reguleert emotionele reacties op muziek, van de hartverwarmende nostalgie van een bekende melodie tot de opwindende opwinding van een crescissende symfonie of de wervelende angst voor een griezelend, spookachtig deuntje.

Onderzoek heeft ook aangetoond dat deze regio's, wanneer ze door muziek worden gestimuleerd, ons kunnen aanmoedigen om autobiografische herinneringen te hebben die positieve zelfreflectie oproepen die ons beter laten voelen - zoals we zagen in de video van de voormalige ballerina Martha Gonzalez Saldaca.

Ons eigen onderzoek wijst op de hippocampus, cruciaal voor geheugenvorming, als het deel van de hersenen dat muziekgeheugens en associaties opslaat. Tegelijkertijd werkt de prefrontale cortex, die verantwoordelijk is voor hogere cognitieve functies, nauw samen met de hippocampus om deze muzikale herinneringen op te halen en hun autobiografische betekenis te beoordelen. Tijdens het luisteren naar muziek creëert dit samenspel tussen het geheugen en de emotiecentra van de hersenen een krachtige en unieke ervaring, waardoor muziek wordt verheven tot een onderscheidende en plezierige stimulans.

Beeldende kunst, zoals schilderijen en sculpturen, mist de tijdelijke en multisensorische betrokkenheid van muziek, waardoor het vermogen om sterke, blijvende emotioneel geheugenverbindingen te vormen wordt verminderd. Kunst kan emoties en herinneringen oproepen, maar blijft vaak geworteld in het moment. Muziek – misschien uniek – vormt blijvende, emotioneel geladen herinneringen die jaren later kunnen worden opgeroepen met de herhaling van een bepaald nummer.

Persoonlijke perspectieven

Muziektherapie kan het leven van mensen op een diepgaande manier veranderen. We hebben het voorrecht gehad om veel persoonlijke verhalen en reflecties van onze studiedeelnemers en zelfs onze onderzoekers te horen. In sommige gevallen, zoals de herinneringen aan de zelfmoordpoging van een vader die door Shania Twain's You're Still The One wordt opgeroepen, zijn dit diepgaande en diep persoonlijke verhalen. Ze laten ons de kracht van muziek zien om emoties te reguleren, zelfs als de herinneringen die het veroorzaakt negatief en pijnlijk zijn.

In het licht van ernstige fysieke en emotionele uitdagingen, legde een andere deelnemer aan ons onderzoek uit hoe ze een onverwachte boost hadden gevoeld voor hun welzijn door te luisteren naar een favoriet nummer uit hun verleden - ondanks de schijnbaar negatieve inhoud van de titel en teksten van het nummer:

Oefening is cruciaal voor mij na de beroerte. In het midden van mijn revalidatietraining, me laag en pijn voelen, een oude favoriet, wat heb ik gedaan om dit te verdienen? door de Pet Shop Boys, gaf me meteen een boost. Het tilde niet alleen mijn geest op, maar stuurde mijn hart ook van opwinding - ik kon de thitteren van motivatie voelen die door mijn aderen stroomden.

De Pet Shop Boys gaven extra motivatie aan een revalidatietraining na een beroerte.

Muziek kan dienen als een cathartische uitlaatklep, een bron van empowerment, waardoor individuen hun emoties kunnen verwerken en verwerken terwijl ze troost en loslaten. Een deelnemer beschreef hoe een weinig bekend deuntje uit 1983 dient als een bewuste stemmingsinducer - een hulpmiddel om hun welzijn te vergroten:

Wanneer ik down ben of een pick-up nodig heb, speel ik Dolce Vita van Ryan Paris. Het is als een magische knop voor het genereren van positieve emoties in mezelf - het tilt me altijd op in een kwestie van momenten.

Omdat elke persoon zijn eigen smaak en emotionele verbindingen heeft met bepaalde soorten muziek, is een gepersonaliseerde aanpak essentieel bij het ontwerpen van interventies voor muziektherapie, om ervoor te zorgen dat ze diep bij individuen resoneren. Zelfs persoonlijke verslagen van onze onderzoekers, zoals deze van Sam Fenwick, zijn vruchtbaar gebleken in het genereren van hypothesen voor experimenteel werk:

Als ik een enkel nummer zou moeten kiezen dat echt een akkoord raakt, zou het Alpenglow van Nightwish zijn. Dit lied geeft me rillingen. Ik kan het niet helpen om mee te zingen en elke keer als ik dat doe, brengt het tranen in mijn ogen. Als het leven goed is, roept het gevoelens van innerlijke kracht op en doet het me denken aan de schoonheid van de natuur. Als ik me laag voel, brengt het een gevoel van verlangen en eenzaamheid, alsof ik probeer mijn problemen helemaal alleen te overwinnen, terwijl ik echt wat steun zou kunnen gebruiken.

Ons laatste onderzoek, dat geïmtrusten door dergelijke waarnemingen, vergelijkt de effecten van droevige en vrolijke muziek op mensen en hun hersenen, om de aard van deze verschillende emotionele ervaringen beter te begrijpen. We hebben ontdekt dat sombere melodieën bepaalde therapeutische effecten kunnen hebben, waardoor luisteraars een speciaal platform bieden voor emotionele bevrijding en zinvolle introspectie.

Ontdek de effecten van vrolijke en verdrietige muziek

Geïnspireerd door studies over emotioneel intense filmische ervaringen, hebben we onlangs een studie gepubliceerd waarin de effecten van complexe muzikale composities, met name Vivaldi's Four Seasons, op dopamine-antwoorden en emotionele toestanden worden benadrukt. Dit is bedoeld om te begrijpen hoe gelukkig en verdrietig muziek mensen op verschillende manieren beïnvloedt.

Een grote uitdaging was om niet-invasief de dopamineniveaus van onze deelnemers te meten. Traditionele functionele beeldvorming van de hersenen is een veelgebruikt hulpmiddel om dopamine bij te houden als reactie op muziek - bijvoorbeeld beeldvorming van positrone-emissietomografie (PET). Dit betreft echter de injectie van een radiotracer in de bloedbaan, die zich hecht aan dopamine-receptoren in de hersenen. Een dergelijk proces heeft ook beperkingen op het gebied van kosten en beschikbaarheid.

Op het gebied van psychologie en dopamine-onderzoek omvat een alternatieve, niet-invasieve benadering het bestuderen van hoe vaak mensen knipperen en hoe de snelheid van knipperen varieert wanneer verschillende muziek wordt afgespeeld.

Knipperen wordt gecontroleerd door de basale ganglia, een hersengebied dat dopamine reguleert. Dopamine-drevidsregulatie bij aandoeningen zoals de ziekte van Parkinson kan de normale knippersnelheid beïnvloeden. Studies hebben aangetoond dat mensen met Parkinson vaak lagere knipperpercentages of verhoogde variabiliteit vertonen in knipperpercentages, vergeleken met gezonde personen. Deze bevindingen suggereren dat het knipperenpercentage kan dienen als een indirecte proxy-indicator voor dopamine-afgifte of stoornissen.

Hoewel knippersnelheid mogelijk niet hetzelfde niveau van precisie biedt als directe neurochemische metingen, biedt het een praktische en toegankelijke proxy-maatregel die traditionele beeldvormingstechnieken kan aanvullen. Deze alternatieve aanpak heeft belofte getoond om ons begrip van de rol van dopamine in verschillende cognitieve en gedragsprocessen te vergroten.

Onze studie onthulde dat de sombere winterbeweging een bijzonder sterke dopamine-reactie opriep, onze vooropgezette opvattingen uitdaagde en licht maakte op het samenspel tussen muziek en emoties. Je had ongetwijfeld een verhoogde reactie kunnen voorspellen op het vertrouwde en opbeurende voorjaarsconcert, maar dit was niet het geval.

Vivaldi's winterbeweging bleek een bijzonder sterke dopamine-respons op te wekken.

Onze aanpak reikte verder dan dopaminemeting om een uitgebreid inzicht te krijgen in de effecten van trieste en gelukkige muziek. We gebruikten EEG-netwerkanalyse ook om te bestuderen hoe verschillende delen van de hersenen communiceren en hun activiteit synchroniseren terwijl ze naar verschillende muziek luisteren. Bijvoorbeeld, regio's die verband houden met de waardering van muziek, het triggeren van positieve emoties en het ophalen van rijke persoonlijke herinneringen kunnen met elkaar "praten". Het is alsof je kijkt naar een symfonie van hersenactiviteit, omdat individuen subjectief een breed scala aan muzikale stimuli ervaren.

Tegelijkertijd gaven zelfrapporten van subjectieve ervaringen ons inzicht in de persoonlijke impact van elk muziekstuk, inclusief het tijdsbestek van gedachten (voorbij, heden of toekomst), hun focus (zelf of anderen), hun vorm (afbeeldingen of woorden) en hun emotionele inhoud. Het categoriseren van deze gedachten en emoties en het analyseren van hun correlatie met hersengegevens kan waardevolle informatie opleveren voor toekomstige therapeutische interventies.

Onze voorlopige gegevens laten zien dat gelukkige muziek tegenwoordige en toekomstgerichte gedachten, positieve emoties en een uiterlijke focus op anderen opwekt. Deze gedachten werden geassocieerd met verhoogde frontale hersenactiviteit en verminderde de achterste hersenactiviteit. Daarentegen veroorzaakten droevige deuntjes zelfgerichte reflectie op gebeurtenissen in het verleden, die in lijn waren met verhoogde neurale activiteit in hersengebieden die verband houden met introspectie en het ophalen van herinneringen.

Waarom heeft droevige muziek de kracht om het psychologisch welzijn te beïnvloeden? De meeslepende ervaring van sombere melodieën biedt een platform voor emotionele bevrijding en verwerking. Door diepe emoties op te roepen, kunnen droevige muziek luisteraars troost, introspecteren en effectief navigeren door hun emotionele toestand.

Dit begrip vormt de basis voor het ontwikkelen van toekomstige gerichte muziektherapie-interventies die tegemoetkomen aan mensen die problemen ondervinden met emotionele regulatie, herkauwen en zelfs depressie. Zelfs trieste muziek kan een hulpmiddel zijn voor persoonlijke groei en reflectie.

Wat muziektherapie in de toekomst kan bieden

Hoewel het geen wondermiddel is, biedt muziekluisteren aanzienlijke therapeutische effecten, wat mogelijk kan leiden tot een verhoogde acceptatie van muziektherapiesessies naast traditionele gesprekstherapie. Het integreren van technologie in muziektherapie, met name via opkomende app-gebaseerde diensten, is klaar om de manier waarop mensen toegang krijgen tot gepersonaliseerde, on-demand therapeutische muziekinterventies te transformeren en een handige en effectieve weg te bieden voor zelfverbetering en welzijn.

En nog verder vooruitkijkend, heeft integratie van kunstmatige intelligentie (AI) het potentieel om muziektherapie te revolutioneren. AI kan therapie-interventies dynamisch aanpassen aan de veranderende emotionele reacties van een persoon. Stel je een therapiesessie voor die AI gebruikt om muziek in realtime te selecteren en aan te passen, precies afgestemd op de emotionele behoeften van de patiënt, waardoor een zeer persoonlijke en effectieve therapeutische ervaring ontstaat. Deze innovaties staan klaar om het gebied van muziektherapie opnieuw vorm te geven en het volledige therapeutische potentieel ervan te ontsluiten.

Bovendien heeft een opkomende technologie genaamd neurofeedback belofte getoond. Neurofeedback omvat het observeren van het EEG van een persoon in realtime en het leren hoe ze hun neurale patronen kunnen reguleren en verbeteren. Door deze technologie te combineren met muziektherapie, kunnen mensen de muzikale kenmerken "in kaart brengen" die hen het meest gunstig zijn en zo begrijpen hoe ze zichzelf het beste kunnen helpen.

In elke muziektherapiesessie vindt leren plaats terwijl deelnemers feedback krijgen over de status van hun hersenactiviteit. Optimale hersenactiviteit in verband met welzijn en ook specifieke muzikale kwaliteiten - zoals het ritme, tempo of melody van een stuk - wordt in de loop van de tijd geleerd. Deze innovatieve aanpak wordt ontwikkeld in ons lab en elders.

Zoals bij elke vorm van therapie, is het erkennen van de beperkingen en individuele verschillen van het grootste belang. Er zijn echter redenen om aan te nemen dat muziektherapie nieuwe doorbraken kan opleveren. Recente stappen in onderzoeksmethodologieën, deels gedreven door de bijdragen van ons laboratorium, hebben ons begrip van hoe muziek genezing kan vergemakkelijken aanzienlijk verergerd.

We beginnen twee kernelementen te identificeren: emotionele regulatie en de krachtige link naar persoonlijke autobiografische herinneringen. Ons lopende onderzoek is gericht op het ontrafelen van de ingewikkelde interacties tussen deze essentiële elementen en de specifieke hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor de waargenomen effecten.

Natuurlijk gaat de impact van muziektherapie verder dan deze nieuwe ontwikkelingen in de neurowetenschappen. Het pure plezier van het luisteren naar muziek, de emotionele verbinding die het bevordert en het comfort dat het biedt, zijn kwaliteiten die verder gaan dan wat alleen met wetenschappelijke methoden kan worden gemeten. Muziek heeft een diepe invloed op onze fundamentele emoties en ervaringen en overstijgt de wetenschappelijke meting. Het spreekt tot de kern van onze menselijke ervaring en biedt effecten die niet gemakkelijk kunnen worden gedefinieerd of gedocumenteerd.

Of, zoals een van onze studiedeelnemers het zo perfect uitdrukte:

Muziek is als die betrouwbare vriend die me nooit in de steek laat. Als ik laag ben, tilt het me op met zijn zoete melodie. In chaos kalmeert het met een rustgevend ritme. Het zit niet alleen in mijn hoofd; het is een zielsroerige [magie]. Muziek heeft geen grenzen - de ene dag zal het me moeiteloos van de bodem oppakken, en het volgende moment kan het elk moment van de activiteit waar ik mee bezig ben verbeteren.