Graag nu een dagklok ter vervanging van avondklok

Ik mis de avondklok nu al en gun vele feestvierders die tijdens Koningsdag zich niet aan afspraken hielden nu eigenlijk een dagklok.

Wat zou het tof zijn te onderzoeken of kids die tijdens Stanford Marshmellow experiment (of dergelijke latere onderzoeken) hun behoefte niet konden uitstellen om te wachten met eten van de marshmellow en als beloning geen 2de marshmellow onvingen nu wel of geen uitstelgedrag kunnen vertonen tijdens de pandemie.

En dan zou ik willen weten of zij zich aan de afspraken omtrent Covid-19 kunnen houden zoals afstand houden, net feesten, respect tonen voor zorg, zieken en doden en daarom hun behoeftes uitstellen.

Ik zou echt benieuwd zijn naar de resultaten en of die oranjevierders die zich gisteren tijdens Koningsdag niet aan de regels hielden ook geen uitstelgedrag vertoonden tijdens dit marshmellow-experiment als kind.

Het Stanford-marshmallow-experiment was een onderzoek naar uitgestelde bevrediging in 1972 onder leiding van psycholoog Walter Mischel, een professor aan de Stanford University. In dit onderzoek kreeg een kind de keuze tussen één kleine maar onmiddellijke beloning of twee kleine beloningen als het een tijdje wachtte.

Marshmallows kunnen toch niet de toekomst voorspellen

Wie zich kan beheersen en wacht met eten, schopt het ver in het leven, was de theorie

Opnieuw sneuvelt een onderzoek uit de psychologie. De marshmallowtest waarbij kinderen zelfbeheersing moeten tonen, zegt helemaal niet veel over hun latere leve

Trouw Joep Engels 25 mei 2018

Het is een klassiek experiment uit de psychologie. Geef een kleuter een marshmallow, maar zeg erbij dat je even weg moet en dat hij moet wachten met snoepen. Ligt de marshmallow er bij je terugkomst nog, dan krijgt hij een tweede. Het is voor vierjarigen een hele opgave om zoveel zelfbeheersing te tonen en een kwartier te wachten.

Maar degenen die dat opbrengen, schoppen het ver in hun leven, bleek uit een beroemde studie. In 1990 schreef Walter Mischel van de Stanford universiteit, na een lange reeks van experimenten, dat kinderen die slaagden voor zijn marshmallowtest, beter presteerden op school en als volwassenen beter in hun vel zaten. De studie maakte in de Verenigde Staten zoveel indruk dat veel schoolkinderen getraind worden op wilskracht.

Vertekend beeld

Maar is dat verband er ook? De psychologie ligt de laatste jaren onder vuur, veel onderzoeksresultaten verdwijnen bij een nieuwe test als sneeuw voor de zon. Psychologen van de universiteit van New York besloten daarom om dit kroonjuweel uit hun vakgebied onder de loep te nemen. Daarbij concentreerden ze zich op zwakke plekken in het onderzoek van Mischel. Zijn onderzoeksgroep was al niet erg groot, in het vervolgtraject waren er nogal wat kinderen afgevallen, en meest opvallend: hij had zijn kinderen geworven op de crèches van zijn universiteit.

Misschien werd zijn uitkomst vertekend door het feit dat de ouders rijk en hoogopgeleid waren, redeneerden de New Yorkers. Ze haalden hun data daarom uit de archieven van de Amerikaanse jeugdzorg. Dat leverde hen een kleine duizend kinderen die als kleuter de marshmallowtest hadden gedaan en wier schoolprestaties waren gevolgd – Mischel had er uiteindelijk niet meer dan vijftig. Bovendien konden ze een belangrijk onderscheid maken: de helft van de kinderen had een moeder zonder schooldiploma.

Na een analyse van de data bleef er van het oorspronkelijke effect weinig over. Er is maar een heel gering verband tussen die jeugdige zelfbeheersing en het latere succes, schrijven ze in het vakblad Psychological Science. En een groot deel van dat effect verdwijnt nog eens als ze corrigeren voor omgevingsfactoren zoals de opleiding van de ouders.

Zo werkt wetenschap

Die uitkomst verbaast Jelte Wicherts, hoogleraar methodologie van de sociale wetenschappen in Tilburg, nauwelijks. “Dit hebben we de laatste jaren vaker gezien. Zo’n eerste studie heeft een dramatisch resultaat, maar dat komt er bij een herhaling zelden uit.” Het is vaak een kwestie van toevallige uitschieters, zegt hij, die bij een herhaling, met een grotere onderzoeksgroep verdwijnen. “En je hebt met zo’n eerste studie nog keuzevrijheid om je data te analyseren. Hoe bepaal je dat latere succes, welke schoolcijfers neem je mee? Die vrijheid is er bij een tweede keer niet meer en dat dempt de uitkomsten. Zo werkt wetenschap nu eenmaal.”

Bovendien moet je bij dit soort onderzoek niet te snel een oorzakelijk verband leggen, zegt hij. Het is goed denkbaar dat de marshmallowtest feitelijk de intelligentie van de kinderen meet en dat wilskracht helemaal niet de oorzakelijke factor is. “Meisjes doen het tegenwoordig beter op school. Je zou zomaar een verband kunnen zien met de haarlengte. Maar dat betekent nog niet dat jongens beter presteren als ze hun haar laten groeien.”

Dat onderstreept ook hoofdonderzoeker Tyler Watts in een bijgaand persbericht: “Onze uitkomsten betekenen niet dat de zelfbeheersing geen factor van belang is”, zegt hij daarin. “Maar wel dat het vermoedelijk geen zin heeft voor de schoolprestaties om die zelfbeheersing te trainen.”

Lees ook:

Een gigantische hoeveelheid wetenschappelijke kennis produceert de mensheid. Maar een fors deel blijft bij herhaling niet overeind. De Koninklijke Akademie van Wetenschappen adviseerde daarom deze week dat er veel meer ruimte moet komen voor replicatiestudies, herhalingen van eerder onderzoek.