Het is een must meer emoties te tonen en eenieder te leren hoe er samen mee om te gaan: toestemming krijgen gevoelens te hebben, te laten zien, bespreken en herkaderen
Tijdens lesvoorbereiding over intelligentie voor de minor psychologie kom ik dit nieuwe boek tegen van Marc Brackett van de Yale University met als pakkende titel “Permission to feel”
Yes dit hebben HUMANS echt meer nodig all over the world; Lees hier meer over zijn boek, het scholingsprogramma Ruler en tevens meteen interview met de auteur.
Hoe word je een wetenschapper van je eigen emoties
Een Q&A met onderzoeker Marc Brackett over hoe emotionele intelligentie in onszelf en hoe onze kinderen te cultiveren?
Greater Good Science Centre JILL SUTTIE | SEPTEMBER 2019
Velen van ons krijgen de melding dat onze emoties niet OK zijn. Als we boos zijn, wordt ons gezegd te kalmeren; als we verdrietig zijn, wordt ons gezegd eroverheen te komen. Dus onderdrukken we onze emoties of duwen we ze weg, waardoor we ons niet authentiek, ongemotiveerd, depressief of erger voelen.
Volgens Marc Brackett, oprichter van het Centrum voor Emotionele Intelligentie van de Yale University en auteur van het nieuwe boek Permission to Feel, is dit een vreselijke fout. Onze emoties zijn belangrijke aanwijzingen voor hoe we de wereld ervaren, ons helpen beslissingen te nemen, goede relaties op te bouwen, onze dromen te vervullen en welzijn te cultiveren.
Brackett zegt dat we meer emotionele expressie moeten aanmoedigen - en niet minder - en dat we emotionele vaardigheden moeten leren aan mensen vanaf jonge leeftijd. Daartoe leidde hij de ontwikkeling van een programma voor het opbouwen van emotievaardigheden, RULER genaamd, dat bedoeld is om het vermogen van kinderen te vergroten om emoties in zichzelf en anderen te herkennen, te begrijpen waar hun emoties vandaan komen, emoties nauwkeuriger te benoemen, emoties uit te drukken in verschillende contexten, en emoties beter reguleren (of beheren). Tot op heden heeft RULER les gegeven op bijna 2.000 scholen in de Verenigde Staten, waardoor kinderen hun leervermogen kunnen verbeteren, relaties kunnen aangaan en succes in het leven kunnen vinden.
Brackett werd geïnspireerd om dit werk te doen nadat hij leed aan pesten als kind. Zijn boek brengt zijn eigen persoonlijke verhaal in kaart en biedt tegelijkertijd een inleiding over de groeiende wetenschap van emotie en moedigt lezers aan om te werken aan het vergroten van hun eigen emotionele intelligentie. Ik sprak hem onlangs over zijn boek en de boodschap ervan.
Jill Suttie: Waarom is emotionele intelligentie zo belangrijk?
Mark Brackett: We hebben veel studies gedaan die aantonen dat emotionele intelligentie een voorspelling is van echt belangrijke levensresultaten. Mensen met een hogere emotionele intelligentie hebben meestal een grotere psychische gezondheid, zijn minder angstig en minder depressief of minder uitgebrand op het werk. Ze nemen doorgaans betere beslissingen in het leven. Ze hebben de neiging om kwalitatief betere relaties te hebben, hebben de neiging om academisch en op de werkplek beter te presteren. Dus ik denk dat het bewijs vrij duidelijk is dat emotionele intelligentie, controle voor alle andere concurrerende variabelen - zoals intelligentie en persoonlijkheidskenmerken - een set vaardigheden is die er echt toe doen voor de dromen van mensen om uit te komen.
JS: In je boek moedig je mensen aan om een 'emotiewetenschapper' te zijn in plaats van een 'emotierechter'. Wat bedoel je daarmee?
MB: Velen van ons zijn afgesloten voor onze gevoelens en die van anderen. We maken vaak heel snel een snelle beoordeling van hoe mensen zich voelen op basis van hun gezichtsuitdrukkingen en hun lichaamstaal en hun gedrag. Een emotiewetenschapper is iemand die echt goede vragen stelt om ervoor te zorgen dat ze hun eigen gevoelens begrijpen, evenals die van andere mensen. De emotiewetenschapper zoekt naar thema's en probeert te begrijpen wat er achter het gedrag van mensen zit of het onvermogen om emoties te reguleren.
In sommige opzichten gaat een emotiewetenschapper om preciezer te worden. Ze vragen zich af: voelt deze persoon teleurstelling of woede? Krijg ik te horen over onvervulde verwachtingen of oneerlijkheid? Een emotiewetenschapper kan nuances oppikken op basis van de vragen die ze stellen, waardoor ze gevoelens nauwkeuriger kunnen labelen en op hun beurt effectiever kunnen reguleren.
JS: Waarom is het labelen van emoties zo belangrijk in je RULER-programma?
MB: Er is een uitdrukking die mensen in onze kringen gebruiken: als je het een naam kunt geven, kun je het temmen. Dus, wetende dat je jaloers of jaloers bent, en duidelijk zijn over wat jaloezie ten grondslag ligt (willen wat iemand anders heeft) versus jaloezie (je bedreigd voelen over het mogelijke verlies van iemand waar je om geeft), is echt cruciaal voor het kennen van het juiste te volgen route voor nuttige emotieregulatie. De strategie die ik zou gebruiken om een kind te ondersteunen dat jaloezie en jaloezie voelt, zou heel anders zijn.
Ik geef een voorbeeld in mijn boek uit mijn eigen jeugd. Nadat ik thuiskwam van mijn karatetest waarbij ik mijn gele riem niet had gekregen, begon ik te schreeuwen en tegen mijn moeder te schreeuwen. Ze vertelde me: "Stop zo boos te zijn, ga naar je kamer en wacht tot je vader thuiskomt." Maar wat ze niet wist was het onderliggende verhaal, dat was toen ik me klaarmaakte om thuis te komen na een mislukte test, ik was niet alleen teleurgesteld door mijn mislukking, maar ik werd ook uitgelachen in de kleedkamer door een paar kinderen die de pestkoppen op school waren. Ze bedreigden me en gaven me een slecht gevoel over mezelf. Dus ik voelde echt een combinatie van angst en schaamte, maar ik zag eruit alsof ik boos was omdat ik schreeuwde en schreeuwde.
Wat ik echt nodig had was troost, iemand om me te helpen mijn negatieve gedachten te herstructureren, meer te oefenen, en misschien zelfs wat ondersteuning op mijn weg naar school de volgende dag, omdat de pestkoppen me dreigden te slaan. In plaats daarvan werd ik gestraft en gezegd dat ik moest kalmeren. Dus tot je het gevoel echt kent, zal het heel moeilijk zijn om te weten hoe je je kind kunt helpen.
JS: Waarin onderscheidt "emotieregulatie" zich van "emotionele repressie"?
MB: Nou, repressie is een vorm van regulering, maar we zouden zeggen dat het over het algemeen niet nuttig is. Er zijn veel strategieën - zoals schreeuwen, schreeuwen, onderdrukken, onderdrukken, beschuldigen, overmatig drugsgebruik en alcoholgebruik, ontkenning - die mensen gebruiken, maar die niet de meest nuttige zijn voor het bereiken van doelen en gezondheid en welzijn.
Dan zijn er de nuttige strategieën - die we moeten leren om deze nutteloze strategieën te vervangen: positieve zelfbespreking, cognitieve herwaardering, sociale steun krijgen die we nodig hebben van mensen die voor ons zorgen en waar we om geven. Een groot deel van het onderwijzen van emotieregulatie is het helpen van mensen om de behulpzaamheid of onbehulpzaamheid van de strategieën die ze momenteel gebruiken te evalueren en hen vervolgens te leren die onbehulpzame strategieën te vervangen door behulpzame. Nuttige strategieën moeten in de loop van de tijd worden geleerd, geoefend en verfijnd.
JS: Hoe weet u dat uw benadering cultureel gevoelig en relevant is voor kinderen met verschillende sociaaleconomische, culturele en raciale achtergronden?
MB: Wat kritisch is over de manier waarop we deze vaardigheden aan kinderen leren, is dat er geen juiste of onjuiste strategie is. We proberen een kind nooit te vertellen dat er maar één goede manier is om zijn gevoelens te reguleren. We proberen kinderen te helpen bij het verkennen en ontdekken van de strategieën die voor hen het beste werken op basis van hun achtergrond, hun persoonlijkheid en hun gezinscontext. Op die manier is er nooit een oordeel over iets dat de beste strategie is. Het helpt het kind echt te vinden wat het beste voor hem werkt.
Ik zal je een voorbeeld geven. Ik zat op een school in Seattle die kinderen uit 57 verschillende culturen dient. En er was een kleuterklas waar veel kinderen zeiden dat ze het gevoel hadden een knuffel te krijgen een goede strategie zou zijn als ze zich verdrietig voelden. Maar er was een klein meisje in de klas dat uit het Midden-Oosten kwam, en een knuffel krijgen was niet iets dat ze kon accepteren vanwege haar religie. We hebben dus kunnen leren dat knuffels voor sommige mensen nuttig zijn en niet voor andere mensen, en dat er veel strategieën zijn die mensen kunnen kiezen om hun verdriet te beheersen. Het leuke is dat kinderen al op jonge leeftijd zien dat er zowel individuele als culturele verschillen zijn in wat mensen nodig hebben. Zolang de strategie nuttig is om het kind te ondersteunen met zijn emotionele behoeften, dat is waar het om gaat.
JS: Hoe kan een programma als RULER doorbreken in het veranderen van culturele grenzen aan geschikte emotionele expressie - zoals hoe jongens worden gestraft voor huilen of meisjes worden gestraft voor het uiten van woede?
MB: De emotiewetenschapper zegt dat alle emoties acceptabel zijn, alle emoties waardevolle informatiebronnen zijn en iedereen emoties kan uiten op een manier die is gebaseerd op wie ze zijn. We gebruiken het woord 'passend' zelfs niet als we het hebben over emoties of strategieën om ze te reguleren, want dat is een oordeel. We vragen ons graag: is die strategie nuttig voor het bereiken van welzijn? Is het nuttig om relaties op te bouwen? Is het nuttig om academisch succes te behalen?
Ouders socialiseren hun kinderen vroeg - vaders en moeders praten op een andere manier dan hun mannelijke versus vrouwelijke kinderen, en door transgender toe te voegen, kun je zien hoe complex het kan zijn. Een deel van wat we doen is ouders leren dat het goed is als hun jongens huilen; het betekent niet dat ze zwak zijn. Het is prima voor meisjes om sterke, negatieve emoties te uiten, zoals woede; het maakt ze niet gemeen. Dat zijn stereotypen die we in onze samenleving hebben gecreëerd en die we moeten doorbreken.
JS: Wat zeg je tegen ouders die er echt voor hun kinderen willen zijn, maar ontdekken dat hun kinderen hen niet in vertrouwen nemen?
MB: Dat heeft deels te maken met het feit dat ouders als rolmodel moeten fungeren. We kunnen niet van onze kinderen verwachten dat ze doen wat we niet zelf willen doen. Vanaf de dag dat ze worden geboren, houden onze kinderen ons in de gaten, luisteren ze naar ons en observeren ze de manier waarop we hen behandelen. Als ze in een tweeoudergezin zitten, observeren ze hoe hun ouders met elkaar communiceren en samenwerken. Het is zo belangrijk voor ouders om de vaardigheden en strategieën te modelleren en aan te leren die ze willen dat hun kinderen gebruiken.
Onlangs sprak ik een (nadat hij me had horen spreken): 'Je bent zo kwetsbaar in de manier waarop je spreekt over je jeugdtrauma en het pesten. Ik werd ook gepest, maar ik zou nooit willen dat mijn zoon dat van mij weet. 'Toen ik vroeg waarom, zei hij:' Omdat mijn zoon denkt dat ik zwak ben. 'Dus zei ik:' Neem even de tijd denk erover na. Wat is het bericht dat u naar uw kind verzendt? Wat als hij wordt gepest? Creëer je de ruimte voor hem om zich op zijn gemak te voelen om over zijn eigen angsten en schaamte te praten? 'Het was een wake-up call voor deze vader. Misschien zou hij een positievere relatie met zijn zoon kunnen hebben als hij hem op een authentieke manier over zijn ervaringen zou kunnen vertellen.
JS: In de Verenigde Staten en andere landen over de hele wereld wordt de angst en woede van mensen op verschillende manieren uitgebuit om politieke en sociale agenda's uit te breiden. Denk je dat emotionele intelligentie kan helpen dit soort uitbuiting van onze emoties tegen te gaan?
MB: Er zijn altijd mensen die manipuleren. Ze zullen dingen zeggen als: "Ik denk dat je hier overdreven gevoelig voor bent." Wanneer iemand dat tegen jou zegt, is het aan jou als de emotiewetenschapper om ze uit te roepen en te zeggen: "Het is oke dat ik hier gevoelig voor zijn, omdat je tegen me hebt gelogen, of je me de afgelopen weken dingen hebt beloofd en niet hebt doorgezet. '
De strategieën die we gebruiken in RULER helpen mensen evalueren wat er echt aan de hand is. Het veranderen van de verhaallijn - of nadenken over je emoties vanuit een ander perspectief, het perspectief van iemand anders - kan soms zeer, zeer nuttig zijn ... totdat het psychologische manipulatie wordt. Je moet leren een stapje terug te doen en tegen jezelf zeggen: Laat me dit evalueren vanuit het perspectief van emotiewetenschapper. En als je dat doet, hoop ik dat je beter geïnformeerde beslissingen zult nemen.
JS: Welke impact hoop je dat je boek zal hebben?
MB: Ik heb het boek geschreven omdat ik geloof dat deze informatie voor iedereen waardevol is. Hoewel onze benadering van sociaal en emotioneel leren, RULER, wordt opgeschaald - dit jaar hebben we 500 scholen opgeleid - zijn er nog steeds tienduizenden scholen en honderden miljoenen mensen in de Verenigde Staten, om nog maar te zwijgen over andere landen, dat zou niet toegang hebben tot wat volgens mij echt belangrijke informatie is. Ik hoop dus dat mijn boek zoveel mogelijk mensen zal bereiken en hen zal helpen leren hoe ze emotie-wetenschappers kunnen worden. Op die manier kunnen ze gezonder en gelukkiger zijn; betere ouders, partners en collega's; en betrokken burgers die van de wereld een betere plek kunnen maken.
