"De MENS laten zien en zijn" in het onderwijs ondanks de werkdruk: "De gezichten, daar doe ik het voor"

Robin van den Eertwegh

leerkracht groep 6 at Kindcentrum de Raagten

“De glimlach op hun gezichten, daar doe ik het voor “

Gepubliceerd op 4 september 2018 als artikel via LinkedIN

Heb jij altijd geweten wat je later wilde gaan doen? Heel eerlijk: Ik had geen idee en volgens mij ben ik niet de enige. Ik probeerde maar liefst drie verschillende studies uit, maar geen van die drie heb ik afgemaakt. Dus toen ik na een jaar buitenland op ‘goed geluk’ besloot de pabo te gaan doen, was dat een behoorlijke sprong in het diepe. Al tijdens mijn eerste stage kwam ik erachter dat mijn toekomst in het onderwijs lag. Ik voelde me meteen op mijn plek, en zo is dat nu nog steeds.

Maar toch, misschien was die keuze voor het onderwijs toch ook weer niet zo onverwacht. Een aantal jaar geleden heb ik lesgegeven op een skischool, waar een collega-instructeur tegen me zei: ‘Zoals jij met kinderen omgaat, dat zou ik echt niet kunnen’. Ergens is dat toch blijven hangen. Waarschijnlijk voelde het toen al heel natuurlijk, maar heb ik er eerder niet aan gedacht om hier mijn werk van te maken.

Ik geef les aan kinderen uit groep 6 bij Kindcentrum de Raagten. Kinderen, meestal tussen de 8 en 10 jaar oud, waarmee je dus al vrij serieuze gesprekken kan voeren. Bovendien zijn ze ongelofelijk nieuwsgierig. En die behoefte, die leergierigheid, motiveert en inspireert mij enorm. Werken in de klas is allang geen kwestie meer van alleen maar kennis overdragen. Het gaat ook om mens zijn en het aanleren van vaardigheden waar je als mens iets aan gaat hebben. Als je daar als leerkracht aan tegemoet kan komen, dan verschijnt die glimlach bij kinderen vanzelf. Dat maakt dat ik elke dag met veel plezier naar mijn werk ga.

Succesvol zijn heeft voor mij in mindere mate te maken met het behalen van professionele doelstellingen: voor mij betekent het vooral tevreden zijn met de dingen die ik doe. Het gaat mij er niet om dat een glas half vol of half leeg is. Al zitten er maar een paar druppels in dat glas, koester die druppels! Soms heb je gewoon een mindere dag, dat hoort erbij. Niet iedere dag is een 10 waard en het is de kunst om dat te accepteren. Na een mindere dag begint er gewoon weer een nieuwe om dingen weer beter of anders te doen.

Deze gedachte probeer ik, bewust en onbewust, ook op mijn leerlingen over te brengen. Als ik maatschappelijke thema’s in de klas bespreek, komen dat soort onderwerpen ook aan de orde. We delen ervaringen en gedachten met elkaar. Dat geeft niet alleen energie, we leren er ook nog van. Leerlingen én leerkracht.

Dat maakt het ook dat het onderwijs geen dag hetzelfde is. Net als dat elk kind anders is. Ik omarm die verschillen maar al te graag. Het is wellicht ook hierdoor dat de sleur er niet snel in zal komen en dat voor de klas staan voor mij niet aanvoelt als werk.

Human Teacher Now